تاثیر تمرین استقامتی با شدت متوسط و کاهنده لیپیدی جنستئین در موش های دیابتی شده با استروپتوزوتوسین

زمینه و هدف: دیابت بیماری مزمنی است که موجب افزایش پروفایل لیپیدی می شود. هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرین استقامتی با شدت متوسط و کاهنده لیپیدی جنستئین در موش های دیابتی بود. روش بررسی: ۴۸ سر موش دیابتی انتخاب و در ۶ گروه ۸ سری (۱) کنترل هفته اول، (۲) کنترل هفته آخر، (۳) تمرین استقامتی با شدت متوسط، (۴) مصرف جنستئین، (۵) تمرین استقامتی همراه با جنستئین و (۶) شم تقسیم شدند و جهت بررسی اثرات القای دیابت ۱۶ سر موش سالم در ۲ گروه کنترل هفته اول و کنترل هفته آخر تقسیم شدند. در مدت ۸ هفته موش های گروه های ۳ و ۵ سه جلسه در هفته و هر جلسه ۶۰ دقیقه با سرعت ۱۰ تا ۱۷ متر بر دقیقه روی نوارگردان دویدند و گروه های ۴ و ۵ روزانه ۳۰ میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن جنستئین مصرف نمودند. جهت تحلیل یافته­ ها از آنالیز واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد (۰/۰۵≥P). یافته ها: القای دیابت اثر معنی داری بر کاهش HDL و افزایش TG، Cho، LDL و VLDL موش های صحرایی دارد (۰۵/۰≥P)؛ تمرین استقامتی، مصرف جنستئین و تمرین استقامتی همراه با جنستئین اثر معنی داری بر افزایش HDL و کاهش TG، Cho، LDL و VLDL موش های صحرایی دیابتی دارد (۰/۰۵≥P). همچنین تمرین استقامتی همراه با جنستئین نسبت به مصرف جنستئین اثر بیشتری بر کاهش LDL و افزایش HDL دارد (۰/۰۵≥P). نتیجه گیری: تمرین استقامتی با شدت متوسط و کاهنده لیپیدی جنستئین دارای اثرات تعاملی در موش های دیابتی شده با استروپتوزوتوسین می باشند.

Keywords:

Genistein , Lipids , Diabetes Mellitus , Exercise , تمرین , جنستئین , لیپید , دیابت