بررسی حس رضایت شهروندان از احیای اراضی ناکارآمد شهری (نمونه موردی باغ موزه قصر)

توسعه شهری در قرن اخیر موجب پیوستن برخی کاربری های فراشهری و ناهمخوان با محیط مسکونی به شهرها شده است.کاربریهایی که علاوه بر ناسازگاری با بافت شهری، دچار فرسودگی عملکردی و کالبدی شده اند،برخی از این کاربریها به دلیل دارابودن هویت تاریخی این ملت نیازمند توجهات خاصی هستند، که نیازمندی شهرها به برخی کاربریهای فرهنگی-تفریحی نیز مزید بر علت شده تا در دهه های اخیر به احیاء این فضاها که با نام زمین های قهوه ای شناخته میشوند،توجه خاصی شود.یکی از نمونه هایی که با هدف احیاء زمین های قهوه ای در تهران اجرا شده،تبدیل زندان قصر به باغ موزه قصر میباشد.به جهت اینکه در ایجاد فضاهای شهری کارآمد و پویا باید مردم پایه و اساس کار قرار گیرند. لذا در این نوشتار با هدف بررسی میزان موفقیت طرح های توسعه درونزا،به بررسی میزان رضایت شهروندان از جنبه های مختلف طرح احیاء زندان قصر و تبدیل آن به باغموزه قصر پرداخته شده است.در این نوشتار که از نوع پژوهشی کاربردی بوده،با روش پیمایشی و از طریق پرسشنامه هایی که در طیف لیکرت طراحی شده بودند،۱۱۳ نفر مورد به عنوان نمونه مورد پرسش قرار گرفتند تا فرضیه تحقیق مبنی بر بی توجهی به رضایت مردم در طرح های تجدیدحیات مورد بررسی واقع شود.با استفاده از آمار استنباطی و از طریق نرم افزار SPSS با استفاده از آزمون رگرسیون خطی چندگانه به آزمون فرضیه و تعیین رابطه هریک از معیارها با میزان رضایت از فضای شهری پرداخته شده است ودر نهایت فرضیه رد شد و نتایج حاکی از بالا بودن میزان رضایت از باغ موزه قصر بود اما بدلیل دید مهندسی طراحان و عدم مشارکت شهروندان در مراحل مختلف طرح با سطح پایین رضایت از مولفه ی اجتماعی- اقتصادی مواجه شدیم.همچنین در این نوشتار مشخص شد که در فضای شهری مورد نظر بترتیب مولفه های کالبد و فعالیت، اقتصادی-اجتماعی، سیما و منظر و محیط زیست بیشترین اثر را بر حس رضایت شهروندان دارند.

Keywords:

حس رضایت , توسعه درونزا , اراضی قهوه ای , زندان قصر , باغ موزه قصر