سنجش و ارزیابی بعد عینی زیست پذیری شهری در مناطق دهگانه کلانشهر تبریز

قابلیت زندگی شهری بهعنوان استاندارد سلامت، راحتی،و شادی است که بهتازگی دغدغه اصلی در جغرافیا و سیاست شهری است. بنابراین، پژوهش حاضر با هدف بررسی زیستپذیری محیطهای شهری تبریز از لحاظ میزان برخورداری از شاخصهای زیستپذیری گام به عرصه تحقیق نهاده است. این تحقیق به لحاظ ماهیت از نوع کاربردی، به حیث روش توصیفی-تحلیلی، و ابزار سنجش پرسشنامه بوده است. جامعه آماری در این پژوهش متخصصان و مدیران شهری در دسترس آشنای کامل با وضعیت هرمنطقه است که تعداد آنها برابر با ۱۴۰ نفر است. بر اساس جدول مورگان، ۱۰۴نفر از این افراد با استفاده از روش نمونهگیری تصادفی ساده انتخاب شدهاند. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات و رتبهبندی نهایی شاخصها از آزمونهایt  تکنمونهای و کروسکال والیس بهره گرفته شده است. نتایج نشان میدهد بهطور کلی زیستپذیری شهر تبریز از حد متوسط پایینتر بوده است که مناطق ۵ و۲ بهترتیب با میانگین رتبهای۱۰/۷۱ و ۳۳/۶۹ زیستپذیرترین و منطقه ۷ با میانگین رتبهای۱۰/۱۰ در رتبهآخر زیستپذیری در بین مناطق دهگانه قرار گرفته است. همچنین، از نظر شاخصهای خدمات و زیرساختهای شهری، محیط شهری، اقتصاد شهری، مدیریت شهری، تاریخ شهری، و اجتماع شهری بهترتیب مناطق ۲، ۶، ۲، ۵، ۸، و ۵ در اولویت اول رتبهبندی قرارگرفتهاند.با توجه به نتایج آزمون کروسکال والیس، در سطح معنیداری ۹۹ درصد مشخص شد بین مناطق دهگانه شهر تبریز از لحاظ مطلوبیت شاخصهای زیستپذیری تفاوت معناداری وجود داشته است.

Keywords:

ابعاد عینی زیستپذیری , زیستپذیری , کیفیت محیط , محیط شهری , مناطق دهگانه تبریز