آسیب شناسی فرسودگی شغلی کارکنان هوانوردی و راه کارهای کاهش آن

مقدمه: فرسودگی شغلی می تواند منجر به از دست دادن کیفیت فرد و کاهش کارایی او شود که این امر در سازمانها موجب از دست رفتن بهره وری و افزایش هزینه خواهد شد، بنابراین شناسایی اثرات ناشی از تنیدگی شغلی می تواند باعث جلوگیری از بروز حوادث غیرقابل پیش بینی گردد. هدف از این مطالعه بررسی مولفه ها و شاخص های موثر بر فرسودگی شغلی کارکنان هوانوردی ایران، تبیین میزان اثرگذاری این عامل در این قبیل کارکنان و ارائه راه کار مناسب جهت کاهش آن بود. روش بررسی: این مطالعه توصیفی – همبستگی بر اساس مدل سنجش فرسودگی شغلی مازلاک – جکسون (۱۹۹۶) انجام شد. جمعیت پژوهش به صورت تصادفی طبقه ای از بین هوانوردان ایران انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه استفاده شد. یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد که عوامل فردی در ایجاد تنیدگی و فرسودگی موثر است. میزان تنیدگی شغلی در بعدهای خستگی هیجانی به میزان ۷۵% و مسخ شخصیت به میزان ۷۶% در حد «متوسط و زیاد» بود. ولی در بعد کاهش موفقیت فردی به میزان ۳۲% «متوسط» و ۶۸% «کم» بود. همچنین نتایج آمار استنباطی نشان داد که رابطه معنی داری بین عوامل فردی و سازمانی و فرسودگی شغلی وجود دارد. بحث و نتیجه گیری: در آسیب های سازمانی «پیچیدگی و مبهم بودن شغل هوانوردی» به عنوان اولین اولویت توسط پاسخ دهندگان مطرح شده است. پیشنهاد می شود تلاش گردد تا با ساده سازی کار از طریق شرح شغل مشخص و مسیر شغلی مناسب رفع ابهام انجام گیرد و نیز به رفع مسائل و مشکلات اقتصادی کارکنان هوانوردی توجه ویژه ای شود.

Keywords:

Occupational Stress , Occupational Burnout , Aviation , تنیدگی شغلی , فرسودگی شغلی , هوانوردی