زبان در «وجود و زمان»

زبان در «وجود و زمان» به عنوان یکی از ساحات سه گانه وجود آدمی، در کنار «یافت حال» و «تفهم»، مطرح می شود. لذا هایدگر برای زبان، شانی هستی شناختی قائل می شود و از آنجا که هستی آدمی هستی مفتوح و گشوده به سوی عالم است، زبان نیز نقش گشایشگری و آشکار کنندگی دارد. هایدگر با این بیان می خواهد از تلقی رایج از زبان به عنوان وسیله ای برای انتقال احساس ها و مقاصد و اندیشه ها فراتر رود و نشان دهد که زبان وسیله ای در دست ما نیست. ما خود زبانیم، هستی ما هستی زبان مندی است. او همچنین زبان را با تفسیر و تاویل مرتبط می کند. در زبان چیزها تاویل / تفسیر می شوند و کلمات، وظیفه ای هرمنوتیکی و تفسیری بر عهده دارند. هایدگر زبان را آشکار کننده اشیاء و بنابراین مرتبط با حقیقت به معنای نامستوری می داند هر چند زبان روزمره ما که از اصل خویش دور افتاده است بیشتر پوشاننده موجودات است تا آشکار کننده آن ها.

Keywords:

زبان , تاویل , فهم , شنیدن , سکوت , زبان روزمره , در - عالم - بودن , وجود - آنجا , معناداری