آموزه حقیقت افلاطون و هایدگر: بحثی انتقادی

از نظر هایدگر، فلسفه افلاطون متضمن تلقی خاصی از حقیقت است. این تلقی که به نظر هایدگر در بیان افلاطون از تمثیل غار به نحو مستتر آمده، نوعی عدول از تلقی یونانیان باستان بوده و تاسیس متافیزیک ودر نهایت سوبژکتیویسم و اومانیسم را به همراه داشته است. «حقیقت» که نزد یونانیان باستان به معنای خود- آشکارسازی وجود بوده، در فلسفه افلاطون و به تبع او در کل تاریخ فلسفه به «تصدیق» و «گزاره صادق» تبدیل شده است. این تغییر متضمن نشستن «صدق» به جای «حقیقت»، و به تعبیر دیگر، تقدم یافتن حیث معرفت شناسانه حقیقت به جای حیث وجودشناسانه آن است. مقاله حاضر پس از ارائه گزارشی تحلیلی از تفسیر هایدگر از تمثیل غار، انتقادات یکی از افلاطون شناسان معاصر او، پل فریدلندر، را بر این تفسیر می­آورد. نگارنده در پایان با ارزیابی این انتقادات و به جا دانستن آنها کوشیده است معنای قابل قبول­تری از رای هایدگر به دست دهد.

Keywords:

افلاطون , هایدگر , فریدلندر , حقیقت , صدق , متافیزیک , سوبژکتیویسم