پیش ‎بینی بقای عاری از بیماری مبتلایان به سرطان تیروئید و تعیین عوامل موثر بر آن طی سال های ۱۳۵۷ تا ۱۳۹۱

زمینه و هدف: سرطان تیروئید نوعی بدخیمی غدد درون ریز است که بروز آن به طور پیوسته در بسیاری از مناطق جهان در حال افزایش است. با توجه به این که ممکن است، عوامل متفاوتی بر بقای عاری از بیماری در مبتلایان به سرطان تیروئید موثر باشد؛ لذا هدف این مطالعه شناسایی این عوامل است. روش بررسی: در این مطالعه هم گروهی تاریخی، ۷۸۵ بیمار مبتلا به سرطان تیروئید تمایز یافته مراجعه کننده به بخش پزشکی هسته ای بیمارستان امام رضا (ع) و بیمارستان قائم (عج) شهر مشهد طی سال های ۱۳۵۷ تا ۱۳۹۱ مورد بررسی قرار گرفت. پیگیری تمام بیماران از طریق مراجعات دوره ای و تماس تلفنی انجام شد. اثر عوامل مختلف دموگرافیکی و بالینی بر بقای عاری از بیماری مبتلایان با استفاده از مدل بقای وایبل ارزیابی شد. یافته ها: میانه زمان بقای عاری از بیماری مبتلایان برابر ۰۵/۱±۱۵ سال به دست آمد. ارزیابی ویژگی های کلینیکی و پاتولوژی در حالت یک متغیره نشان داد که تاثیر متغیرهای جنس، سن در زمان تشخیص، نوع سرطان، مرحله سرطان، نوع درمان، تیروگلوبولین اولیه، اندازه تومور، وضعیت گره های لنفاوی درگیر، وضعیت متاستاز و جراحی ناکامل و در حالت چندگانه نیز اندازه تومور، وضعیت متاستاز، وضعیت گره های لنفاوی درگیر و سن در زمان تشخیص رابطه معنی داری بر بقای عاری از بیماری مبتلایان داشت (۰۵/۰>P). نتیجه گیری: با توجه به عوامل متعدد تاثیرگذار بر خطر عود مجدد بیماران و تاثیرگذار بودن وضعیت متاستاز، اندازه تومور، وضعیت گره های لنفاوی درگیر و سن در زمان تشخیص در حالت تعدیل شده، به نظر می رسد افرادی که دارای متاستاز دوردست می باشند و در مرحله چهارم مرحله بندی اندازه تومور، دارای درگیری غدد گره های لنفاوی و بالای ۴۵ سال می باشند، در خطر عود مجدد بیشتری قرار دارند.

پیش ‎بینی بقای عاری از بیماری مبتلایان به سرطان تیروئید و تعیین عوامل موثر بر آن طی سال های ۱۳۵۷ تا ۱۳۹۱ Keywords:

Thyroid cancer , Disease-free survival analysis , Weibull model. , سرطان تیروئید , تحلیل بقای عاری از بیماری , مدل وایبل.