پاسخ اینترلوکین-۶ و مقاومت انسولین به تمرین ورزشی و بی تمرینی در مردان جوان چاق: یک کار آزمایی بالینی تصادفی

زمینه و هدف: هدف پژوهش حاضر، مقایسه ی اثر ۱۲ هفته تمرین مقاومتی غیر خطی، هوازی تناوبی و همچنین اثر ۴ هفته بی تمرینی متعاقب این تمرینات بر سطح سرمی اینترلوکین-۶ و مقاومت انسولین در مردان جوان چاق بود. روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی تعداد ۳۸ نفر از مردان چاق ابتدا بر اساس آمادگی هوازی، سن و درصد چربی یکسان سازی شدند، سپس به طور تصادفی در گروه های تمرین مقاومتی غیر خطی (۱۴ نفر)، هوازی تناوبی (۱۲ نفر) و کنترل (۱۲ نفر) قرار گرفتند. گروه های تمرین ۳ جلسه در هفته برای ۱۲ هفته تمرین و متعاقب آن ۴ هفته هیچ گونه تمرینی نداشتند. تمرین مقاومتی غیر خطی شامل اجرای ۴۰ تا ۶۵ دقیقه تمرین وزنه در شدت های مختلف و با یک الگوی زمان بندی منعطف بود. تمرین هوازی تناوبی شامل ۴ وهله ی ۴ دقیقه ای دویدن بر روی نوارگردان با شدت ۸۰ تا ۹۰% ضربان قلب بیشینه و ۳ دقیقه ریکاوری بین وهله ها بود. سطح سرمی اینترلوکین-۶ و انسولین با روش الایزا و غلظت سرمی گلوکز با روش گلوکز اکسیداز اندازه گیری شد. یافته ها: در مقایسه با گروه کنترل، پس از تمرین مقاومتی غیر خطی (۵۹۳/۰P=) و هوازی تناوبی (۶۲۳/۰P=) تغییر معنی داری در سطح سرمی اینترلوکین-۶ مشاهده نشد، اما غلظت این سایتوکاین پس از بی تمرینی به طور معنی داری در گروه های مقاومتی غیر خطی (۰۱۱/۰P=) و هوازی تناوبی (۰۱۷/۰P=) افزایش یافت. برنامه های تمرین مقاومتی غیر خطی (۰۰۶/۰=P) و هوازی تناوبی (۰۴۶/۰P=) به طور مشابه و معنی داری در کاهش مقاومت انسولین موثر بودند، اما پس از بی تمرینی این مقادیر به سطح پیش از تمرین رسید. نتیجه گیری: مردان جوان چاق می توانند از برنامه های تمرین برای کاهش مقاومت انسولین استفاده کنند، همچنین بی تمرینی در گروه های تمرین منجر به افزایش معنی داری در اینترلوکین-۶ شد؛ بنابراین، توصیه می شود که برنامه های تمرین به منظور پیشگیری از بدتر شدن وضعیت التهاب نباید قطع شوند.

Keywords:

Aerobic interval training , Insulin resistance , Nonlinear resistance training , Obesity. , تمرین هوازی تناوبی , مقاومت به انسولین , تمرین مقاومتی غیر خطی , چاقی.