شهرداری و توسعه گردشگری در بافت های تاریخی

بافتهای تاریخی کانون و هسته شهرها هستند. حیات این بافتها طی سده های گذشته پایه بسیاری از آداب و رسوم و حتی فرهنگ موجود و نیز رونق اقتصادی شهر و منطقه بوده است. این یادمانهای تاریخی اعم از سبک الگوی ساخت و سازها و افکار و ایده های حاکم بر آنها همچنین مناسبات اجتماعی گذشته و شناخت آنها به عنوان میراث فرهنگی گذشتگان، میتواند حاصل بار معنوی عظیمی برای انتقال به آیندگان باشد. بافت های تاریخی همچنین می توانند به عنوان یکی از مهمترین منابع گردشگری و محل تمرکز فعالیت های گردشگری محسوب شوند. محدوده مطالعاتی بخش تاریخی منطقه ۱۲ تهران است. بافت تاریخی مذکور به سبب داشتن عناصر و فضاهای باارزش معماری و شهرسازی از گذشته شهر، جذابیت خاصی برای جلب گردشگر دارد. با نظر به پیشینه تاریخی هفت هزار ساله شهر و وجود بناهای تاریخی و متعدد در آن، تلاش در جهت احیاء ،حفظ و نگهداری این یادمان ها ضروری به نظر می رسد. با احیا و باز زنده سازی این فضاها به طرق مختلف از جمله ایجاد کاربری های فرهنگی، اجتماعی، گردشگری و... در آنها ، علاوه بر معرفی و زنده نگه داشتن آیین ها و هویت تاریخی خود، میزان جذب گردشگر داخلی و خارجی نیز افزایش پیدا می کند؛ همچنین از آنجا که توریست درآمدزا می باشد، می توانیم با سرمایه به دست آمده از این راه علاوه بر آبادی و دگرگونی بافت فرسوده محلات تاریخی به سایر اهداف اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و ... نیز دست یابیم.

Keywords:

بافت تاریخی , گردشگری , کاربری اقتصادی-اجتماعی , درآمدزایی , پایداری شهری.