ازدواج بیمار در فقه مذاهب اسلامی

ازدواج شخص بیمار منجر به فوت و آثاری که بر آن مترتب می شود از مسائل اختلافی بین امامیه و اهل­ سنت است. بررسی تطبیقی آراء فقها در این زمینه بیانگر آن است فقهای امامیه در ازدواج مرد بیمار، برای جلوگیری از ضرر رساندن زوج به وراث و ترتب آثار بر ازدواج وی، نزدیکی را شرط صحت ازدواج و ترتب آثار مهریه و ارث بر آن قرار داده­ اند و در صورت عدم نزدیکی و فوت بیمار، عقد نکاح را باطل می دانند ولی مراد، بطلان حقیقی نیست، بلکه مراد آن است که احکام عقد نکاح مثل مهریه، ارث و عده وفات بر آن مترتب نخواهد شد؛ چرا که اگر مراد از بطلان، بطلان حقیقی باشد، خلف و دور لازم می آید. این در حالی است که فقهای امامیه صحت ازدواج زن بیمار و ترتب آثار عقد نکاح بر آن را مشروط به نزدیکی ندانسته­ اند. جمهور فقهای اهل سنت به­ جز مالکیه، ازدواج مرد یا زن بیمار را مطلقا (چه نزدیکی صورت گرفته باشد، چه نگرفته باشد) صحیح دانسته و در صورت فوت زوج بیمار معتقدند زوجه مستحق دریافت مهرالمسمی و ارث است و زوج نیز در صورت فوت زوجه بیمار مستحق ارث است، فقهای مالکیه از مذاهب اهل­ سنت، بین موردی که زوجه از بیماری مرد آگاه باشد و موردی که آگاهی نداشته باشد، قائل به تفصیل شده و معتقدند گرچه در هر دو مورد عقد ازدواج باطل است ولی در صورت عدم آگاهی، زوجه می تواند پس از بهبودی زوج از بیماری، مهریه خود را دریافت نماید.

Keywords:

ازدواج بیمار , مرض موت , فقه , مذاهب اسلامی , سد ذرایع