کنش گفتاری حدیث «من کنت مولاه فهذا علی مولاه» بر اساس دیدگاه آستین
Publish place: Emamat Pajouhi، Vol: 9، Issue: 2
Publish Year: 1398
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 268
This Paper With 36 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_EMAM-9-2_004
تاریخ نمایه سازی: 23 خرداد 1400
Abstract:
خطبه غدیر مهمترین خطبه پیامبر است که بسیاری از حوادث مهم بعدی تاریخ اسلام، تحت تاثیر آن قرار گرفت. جمله «من کنت مولاه فهذا علی مولاه» در این خطبه، در بین فریقین بیش ترین چالش را نسبت به جملات دیگر خطبه به همراه داشته است؛ با اینکه پیامبر(ص) مشابه الفاظ این جمله -مانند «امام»، «خلیفه»، «وصی»، و حتی «ولی»- را در قسمت های دیگر خطبه به کار برده است. سوال مطرح این است که ویژگی چالشبرانگیز در این جمله چیست؟ نظریه کنش گفتاری، به عنوان یک نظریه کاربردشناسانه که گفتار را یک کنش ارتباطی و اجتماعی میداند و با بررسی زبان در بافت، در پی کشف زوایای پنهان معانی است، در بررسی حدیث غدیر حائز اهمیت است. در این مقاله بر اساس دیدگاه کنش گفتاری آستین، تبیین شده است که اگرچه این جمله به ظاهر دارای ساختار خبری است، ولی یک پاره گفتار کنشی محسوب می شود که علاوه بر کنش بیانی، دارای کنش منظوری و تاثیری است. در کنش منظوری که محور تحلیل زبانی آستین است، به این نتیجه رسیدیم که پیامبر(ص) درصدد انشای حکم است. در این حکم، امام علی(ع) به عنوان ولی امر مسلمین منصوب می شود. همانطور که کنش هایی مثل عقدکردن و نذرکردن الفاظ و واژگان مخصوص خود را می طلبد و الفاظ مشابه افاده حکم را نمی کند، در خطبه غدیر هم، اگرچه مشابه این الفاظ به کار برده شده، ولی فقط واژگان تعریف شده از جانب خدا است که افاده این حکم را می کند.
Keywords:
Authors
مرضیه تالی طبسی
کارشناسی ارشد علوم قرآنی دانشکده تربیت مدرس قرآن مشهد
محسن رجبی قدسی
استادیار دانشگاه علوم و معارف قرآن کریم، عضو هیئت علمی دانشکده تربیت مدرس قرآن مشهد