بررسی امکان‎سنجی ایجاد همگرایی امنیتی در حوزه‎‎ی ژئوپلیتیک خلیج فارس از منظر رئالیسم ساختاری

خلیج فارس با توجه به برخی ویژگی‎های منحصر به فرد خود، از جمله وجود ذخایر عظیم نفت و گاز، وجود قطب‎های تجاری و موقعیت ویژه‎ی آبراهی و راهبردی یکی از مناطق راهبردی و ژئوپولیتیک دنیا است. از اوایل دهه‎ی ۱۹۷۰ تاکنون علی‎رغم تنش‎ها، بحران‎ها و درگیری‎های متعدد، تحولات مثبتی نیز در جهت تفاهم و همکاری بین کشورهای منطقه‎ی خلیج فارس به وقوع پیوسته است. دستیابی به یک همگرایی امنیتی در این حوزه، مستلزم استفاده از فرصت‎های موجود و به‎کارگیری راه‎کارهای تنش‎زدایانه در مقابل چالش‎های پیش رو است. در صورت تحقق چنین اتحادی در خلیج فارس، حفظ امنیت و ثبات منطقه بر عهده‎ی کشورهای منطقه و بدون مداخله‎ی کشورهای دیگر خواهد بود. رئالیسم ساختاری به‎عنوان یکی از نظریه‎های کلان روابط بین‎الملل، بر عنصر ساختار و تاثیر آن در اتخاذ سیاست خارجی واحدهای سیاسی تاکید دارد. در این نگاه، ساختار و سیستم بین‎المللی است که به روابط سیاسی حادث میان کشورهای منطقه‎ی خلیج فارس شکل می‎دهد. روش تدوین این مقاله به روش جمع‎آوری کتابخانه‎ای - اسنادی و به‎صورت "توصیفی - تحلیلی" است. در این مقاله سعی بر آن است که به امکان ایجاد همگرایی امنیتی چندجانبه در حوزه‎ی ژئوپلیتیک خلیج فارس از منظر رئالیسم ساختاری پرداخته شود.

Keywords:

خلیج فارس , رئالیسم ساختاری , ژئوپلیتیک , امنیت دسته‎جمعی , سیاست بین‎الملل