نسبت سنجی نظریه قرارداد اجتماعی و نظام انتخاباتی اکثریتی و تناسبی

تغییر پارادایم از حقوق الهی به حقوق طبیعی مدرن را می توان مهم ترین حادثه در تاریخ اندیشه سیاسی عصر مدرن دانست. ظهور پارادایم جدید در اندیشه سیاسی مدرن نشات گرفته از آموزه های اومانیستی و تغییر روح آگاهی زمانه جدیدی است که به تبع تلاش های فلسفی دکارت و سایر فیلسوفان عصر رنسانس بوجود آمده است. اندیشه ای سیاسی که مبتنی بر ارائه مفهومی نوین از حقوق طبیعی و نسبت آن با اندیشه های انسان گرایانه عصر خود بوده و تاثیرات خود را در تمامی ساحت حیات سیاسی بروز داده است. قرارداد اجتماعی به عنوان ثمره اولیه تلاش هایی که حقوق طبیعی را در مرکز ثقل خود قرار داده است تجلی بنیادی است که سایر مفاهیم نوآیین حقوق عمومی بر مبنای آن بنا شده است. نظام های انتخاباتی در دولت های مدرن از آن رو دارای اهمیت اند که امکان انتخابی دموکراتیک را که تضمین کننده حقوق و آزادی های افراد باشد را فراهم می آورد. از این رو بررسی مدل های متفاوت نظام های انتخاباتی واحد اهمیت است. پژوهش حاضر درصدد تبیین نسبت میان مفهوم قرارداد اجتماعی و حقوق طبیعی و رابطه آن با حق شهروندان بر انتخاب آزاد حاکمان و نظام های انتخاباتی به رشته تحریر درآمده است و به تبیین بنیان های فلسفی این مفهوم و نسبت آن با نظام های انتخاباتی و گزینش نظام انتخاباتی سازگارتر با نظریه قراداد اجتماعی کلاسیک خواهد پرداخت که در این مسیر نظام تناسبی را به عنوان نمونه همگام تر با قرارداد اجتماعی برمی گزیند.

Keywords:

قرارداد اجتماعی , نظام های انتخاباتی , تامس هابز , ژان ژاک روسو , نظام تناسبی , نظام اکثریتی