مدل ساختاری تاثیر احساس محرومیت نسبی بر مشارکت سیاسی زنان شهر اهواز

هدف مقاله حاضر، بررسی تاثیر احساس محرومیت نسبی بر مشارکت سیاسی زنان شهر اهواز است. روش اجرای این پژوهش به صورت پیمایشی و ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان ۱۸تا ۶۴ سال شهر اهواز می باشد، که حجم نمونه براساس فرمول کوکران ۳۸۴ نفر تعیین شد. از لحاظ زمانی این پژوهش در سال ۱۳۹۵ ۱۳۹۶ اجرا شده است. نتایج مدلسازی معادلات ساختاری نیز تاثیر متغیر محرومیت نسبی را بر مشارکت سیاسی زنان تایید کرده است. شاخص های روایی و پایایی بخش مدل اندازه گیری مدل نشان میدهند که مدل از برازش خوبی برخوردار است. به منظور بررسی برازش مدل اندازهگیری در بخش پایایی مدل چند شاخص مورد توجه قرار گرفت. یکی از این شاخص ها، شاخص آلفای کرونباخ می باشد که برای تمام متغیرهای پژوهش اندازه این شاخص بالاتر از ۰/۷۰ می باشد. شاخص دیگر نیز شاخص پایایی ترکیبی می باشد که مقدار این شاخص نیز برای متغیرهای پژوهش بالای ۰/۷۰ میباشد. شاخص دیگر ضرایب بارهای عاملی میباشند که مقدار این شاخص نیز برای تمامی گویه ها بالاتر از ۰/۴۰ می باشد بنابراین میتوان گفت در بخش مدل اندازه گیری، متغیرهای پژوهش از پایایی کافی برخوردار میباشند. در بخش روایی مدل اندازهگیری نیز از شاخص AVE استفاده شده است، میزان این شاخص برای متغیرهای پژوهش بالای ۰/۴۰ میباشد بنابراین میتوان نتیجه گرفت که مدل اندازه گیری در بخش روایی نیز از روایی کافی برخور میباشد. در بخش مدل ساختاری نیز با توجه به اعداد معناداری میتوان نتیجه گرفت که فرضیه پژوهش یعنی تاثیر محرومیت نسبی بر مشارکت سیاسی مورد تایید قرار گرفته است. به عبارت دیگرمیتوان گفت محرومیت نسبی به عنوان پارامتری تاثیرگذار در رابطه با مشارکت سیاسی میباشد.

Keywords:

مشارکت سیاسی , احساس محرومیت نسبی , زنان , خوزستان , اهواز