الگوی یادگیری فناورانه در قراردادهای بیع متقابل صنعت نفت: مطالعه موردی توسعه میدان آزادگان شمالی

قرارداد بیع متقابل که از رایج ترین قراردادهای بالادست صنعت نفت می باشد یک روش سرمایه گذاری است که به دولت اجازه می دهد سرمایه های خارجی و خدمات و دانش فنی را جذب کرده و درعین حال هزینه مبادلات خارجی را کاهش و ظرفیت صادرات را افزایش دهد. از طرفی یادگیری یکی از مهم ترین کارکردهای همکاری فناورانه است که موفقیت همکاری ها نیز تا حد زیادی به آن وابسته است. در این تحقیق که یک مطالعه کیفی و با استراتژی مطالعه موردی است تلاش شده ابعاد یادگیری در قراردادهای بیع متقابل بامطالعه قرارداد توسعه میدان آزادگان شمالی تعیین گردد. ابزار جمع آوری داده ها، مصاحبه های نیمه ساختاریافته و بررسی اسناد و مدارک موجود بوده است. به منظور گردآوری اطلاعات، با به کارگیری روش نمونه گیری هدفمند با خبرگان درگیر در این پروژه در هر دو طرف ایرانی و خارجی مصاحبه شد. تجزیه وتحلیل داده ها به روش تحلیلتم و با نرم افزار MAXQDA انجام گرفت و مدل کیفی پژوهش طراحی شد. مطابق با این پژوهش چارچوب یادگیری فناورانه دارای پنج تم اصلی مشتمل بر ویژگی های قرارداد، زیرساخت، ویژگی های یادگیرنده، ویژگی های همکار خارجی و ماهیت دانش و فناوری می باشد. همچنین یافته های این پژوهش حاکی از آن است که فاکتورهای غیررسمی و غیرقرادادی بر یادگیری فناورانه اثرات مستقیم و غیرمستقیم دارد و توجه به آن ها بسیار حائز اهمیت می باشد.

Keywords:

Technological learning , Technological collaboration , Investment contract , Oil industry , Buy back contract , یادگیری فناورانه , همکاری فناورانه , قرارداد سرمایه گذاری , صنعت نفت , بیع متقابل