اصل حسن نیت در قراردادهای تجاری ارتقادهنده ی کسب وکار با نگاهی به لایحه قراردادهای تجاری و قانون تجارت

لایحه ی قراردادهای تجارتی به عنوان لایحه ای جدید برای ارتقا قوانین تجاری داخلی ایران به حساب می آید که دارای آثار و تفاسیر بسیاری است و ضمن پرداختن به قراردادهای تجارتی گام بلندی را نیز برای ارتقا سطح قراردادهای مذکور برداشته است. اما لایحه ی مذکور حاوی برخی از مفاهیم است که علی رغم استفاده از آن ها در بین مواد لایحه، تعریف دقیقی از آن ها به عمل نیامده است. حسن نیت یکی از این موارد است که با آمدن در لایحه ی مورداشاره ابهاماتی مبنی بر چیستی حسن نیت در ذهن قانون گذار و ارتباط آن با معانی عام و خاص حسن نیت در پیشینه ی حقوق تجارت ایران، در ذهن ایجاد کرده است . لذا ما قصد داریم در این مقاله به رفع ابهامات پرداخته و ضمن تبیین و تشریح حسن نیت در قراردادهای تجاری ارتقادهنده ی کسب وکار و ارتباط آن با تنظیم قراردادهای تجاری در محیط کسب وکار و همچنین بررسی آن در حقوق تجارت و لایحه ی تجاری به تطبیق مفهوم موردبحث در قانون تجارت و لایحه ی قراردادهای تجارتی بپردازیم و قصد قانون گذار از استعمال حسن نیت در لایحه ی فوق را موردبررسی قرار دهیم. در خلاصه ای نتیجه می توان گفت حسن نیت در لایحه ی قراردادهای تجارتی بامعنی پیش فرض آن در قانون تجارت و دکترین حقوق تجارت در نظر گرفته شده و آمده است و در قراردادهای تجاری به عنوان ارتقادهنده ی کسب وکار نیز همان معنای عام و پیش فرض آن مدنظر است. روش تحقیق در مقاله ی کنونی کتابخانه ای بوده و به صورت توصیفی_ تحلیلی انجام می گیرد.

Keywords:

لایحه قراردادهای تجارتی , قانون تجارت , حقوق تجارت , حسن نیت , حقوق کسب وکار