بهینه سازی دوهدفه مدل نگهداری و تعمیرات پیشگیرانه با در نظر گرفتن سطح تعمیرات و چرخه عمر تحت شرایط عدم قطعیت

یکی از مهمترین اهداف نگهداری و تعمیرات کمینه سازی، میزان پیامدهای ناشی از وقوع خرابی سیستم و اجزای آن است. ارزیابی برنامه نگهداری و تعمیرات یک سیستم با استفاده از شاخصهای مختلفی قابل انجام است که از آن جمله می توان به میزان هزینه و اثربخشی کلی تجهیزات اشاره کرد. بر این اساس در این پژوهش، هدف یافتن مدلی است که تا حد ممکن هر دوی این شاخصها را بهینه نماید. همچنین به منظور نوسازی و بهبود دورهای سیستم نیز سیاستهای مختلفی قابل اتخاذ است. لذا در این پژوهش نگهداری و تعمیرات سیستم از طریق دو نوع اقدامات تعمیرات حذفی و تعمیرات جزئی صورت میپذیرد. بر این اساس، برنامه ریزی نگهداری تعمیرات در واقع تعیین بازههای مناسب و بهینه به منظور انجام فعالیتهای بازرسی و اقدامات نگهداری و تعمیرات مذکور خواهد بود. در بسیاری از پژوهش های پیشین، مدلهای توسعه داده شده تنها یکی از شاخص های مذکور را در نظر گرفته و فرضیاتی نظیر امکان وابستگی انواع خرابیها بر روی یکدیگر را به منظور سادهسازی مدل در نظر گرفته نشده است. همچنین با توجه به ماهیت غیرقطعی پارامترها در سیستم تولیدی از رویکرد فازی به منظور کنترل عدم قطعیت استفاده شده است. لذا در این پژوهش در ابتدا سعی شده است تا با استفاده از رویکردهای مدلسازی ریاضی و همچنین تئوری احتمالات، مدلی جهت دستیابی به برنامه دوره ای بازرسی بهینه ارائه شود. در نهایت با استفاده از روشهای عددی و بر پایه روش ترسیم نمودار به حل مدل پرداخته شده است. نتایج نشان داد که دوره بهینه برای زمان بازرسی نباید آنقدر کوتاه بوده که هزینه های تعمیرات را بسیار زیاد افزایش دهد و نه آنقدر بلند باشد که هزینه ناشی از خرابی بسیار زیادی به سیستم اعمال نماید. نتایج عددی حاصل از مدل نشان داد با انتخاب بهینه طول مدت زمان بازرسی، قابلیت اطمینان به میزان ۹۹.۳ درصد خواهد رسید.

Keywords:

بهینه سازی ریاضی , وابستگی خرابی , نگهداری و تعمیرات , اثربخشی , عدم قطعیت , قابلبیت اطمینان