بررسی و نقد صلح کل در ادبیات عرفانی با مطالعه تطبیقی در سیره و اندیشه امیرمومنان علی (ع)

در این مقاله بر آن هستیم که به بررسی و نقد صلح کل در ادبیات عرفانی با مطالعه تطبیقی در سیره و اندیشه امیرالمومنین علی (ع) بپردازیم. ناگفته پیداست که امیرالمومنین (ع) در نهج البلاغه با توجه به جایگاه والای انسان ها اصالت را به صلح داده است، و جنگ را امری عرضی و فرعی دانسته است که با پایبندی به چارچوب اخلاقی و انسانی صدماتناشی از جنگ به حداقل می رسد. در اسلام تاکید بر این اصل است که هرآنچه را برای خود می پسندید برای دیگران نیز بپسندید. طبق بررسی های به عمل آمده در هیچ نبردی نیز امیرالمومنین (ع) خواستار اولیه ای نبرد نبوده است، در واقع ایشان بیش از هرکسی از صلح کل و مصالحه استقبال کرده اند. اما صلح و دوستی از اصول اولیه تصوف وعرفان نیز استو از پایه های مهم ادبیات عرفانی محسوب می شود. در دوره های ابتدایی عرفان و در میان فرقه های ابتدایی این اصل کمتر وجود دارد اما در سده های بعدی در تصوف عاشقانه این اندیشه بیشتر آشکار است. بنابراین طبق گزارش ارائه شده،بر آن هستیم که به روش کتابخانه ای و کیفی به بررسی صلح کل در ادبیات عرفانی و آراء امیرالمومنین (ع) بپردازیم.

Keywords:

امیرالمومنین (ع) ادبیات عرفانی , صلح کل , تسامح