اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر روابط ابژه و زوج درمانی راه حل محور بر ابرازگری هیجانی همسران دارای تعارض زناشویی

هدف: هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر روابط ابژه و مقایسه آن با زوج درمانی راه حل محور بر ابرازگری هیجانی همسران دارای تعارض زناشویی بود. روش: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل و پیگیری دو ماهه بود؛ و جامعه آماری پژوهش حاضر ۱۹۲ زوج مراجعه کننده به مراکز مشاوره حکمت و سعادت در شش ماهه اول  سال ۱۳۹۸ بود که پس از غربالگری با پرسشنامه ابرازگری هیجانی کینگ و آمونز (۱۹۹۰)، ۶۰ زوجی که از نقطه برش ۴۰ نمره کمتری گرفته بودند به شیوه در دسترس انتخاب و در گروه های آزمایشی زوج درمانی روابط ابژه (۱۰ زوج)، گروه آزمایشی زوج درمانی راه حل محور (۱۰ زوج) و  گروه گواه (۱۰ زوج) به صورت تصادفی جایگزین شدند. هر دو گروه آزمایش به مدت هشت جلسه ۹۰ دقیقه ای تحت مداخله زوج درمانی روابط ابژه دونوان (۲۰۱۳) و زوج درمانی راه حل محور مک دونالد (۲۰۰۷) قرار گرفتند و گروه گواه هیچ مداخله ای را دریافت نکردند. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس مختلط اندازه های مکرر تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: نتایج حاکی از تاثیر مداخله زوج درمانی روابط ابژه بر ابرازگری هیجانی مثبت  (۷۶/۱۱۴ =F، ۰۰۱/۰ =P)، ابرازگری هیجانی صمیمیت (۸۵/۲۲۸ =F، ۰۰۱/۰ =P) و ابرازگری هیجانی منفی (۸۸/۳۴ =F، ۰۰۱/۰ =P) و مداخله زوج درمانی راه حل محور بر  ابرازگری هیجانی مثبت  (۹۶/۴۹ =F، ۰۰۱/۰ =P)، ابرازگری هیجانی صمیمیت (۳۰/۱۱۶ =F، ۰۰۱/۰ =P) و ابرازگری هیجانی منفی (۴۶/۱۶ =F، ۰۰۴/۰ =P) و پایداری این تاثیر در مرحله پیگیری بود. نتیجه گیری: نتایج پژوهش شواهدی را پیشنهاد می کند که مداخله زوج درمانی روابط ابژه و زوج درمانی راه حل محور برای افزایش ابرازگری هیجانی مثبت و ابرازگری هیجانی صمیمیت و همچنین کاهش ابرازگری هیجانی منفی در همسران دچار تعارض زناشویی روش مناسبی است.

Keywords:

ابرازگری هیجانی , زوج درمانی , راه حل محور , روابط ابژه