بررسی پیدایش علویان در ترکیه و بالکان

جامعه علویان از گروه های مذهبی و عرفانی پرجمعیت در ترکیه و منطقه بالکان می باشند که به دلیل پیوند اعتقادی و فرهنگی شان با تشیع و تصوف و محبت قلبی آنان با ائمه طاهرین علیهم السلام و نیز قرار گرفتن شان در داخل جغرافیای شیعه (به رغم تفاوت ها)، از جایگاه و اهمیت به سزایی برخورداند. بدون تردید، برای مطالعه دقیق زیرساخت های فکری و مبانی عقیدتی علویان و نیز میزان تاثیرپذیری آنان از مذاهب مختلف اسلامی و طریقت ها، باید بررسی جامع و بنیادی در ریشه های تاریخی پیدایش علویان صورت پذیرد؛ چراکه پژوهش پیرامون پیشینه ی تاریخی و شکل گیری اصول اعتقادی و اندیشه ای علویان از نکات مهم و بایسته ای است که در نیل به وضعیت شناسی آنان موثر خواهد بود. بیشتر گروه های علوی، مدعی تشیع اثنی عشری هستند، هر چند که در نتیجه بعضی عوامل، به مرور زمان از بسیاری از آموزه های اصیل خود دور افتاده اند. اعتقاد به دوازده امام علیهم السلام، به عنوان مشخصه بارز، اصلی ترین رکن اعتقادی «علویان» محسوب می شود، اما عدم تقید و فقدان التزام عملی آنان به برخی احکام، موجب ایجاد شکاف جدی با مذاهب اسلامی گردید. هدف این پژوهش، شناخت ریشه های علوی گری و تاثیر پذیری علویان از نحله های فکری و معنوی به ویژه بررسی عناصر مشترک، مشابهت ها و تاثیرات اعتقادی آنان از آموزه-های شیعه می باشد که در این نوشتار با نگاه تحلیلی و توصیفی به کنکاش پیرامون موضوع پرداخته شده است.

Keywords:

ریشه های علوی گری , علویان در ترکیه و بالکان , تشیع , تصوف و عرفان