بررسی بنمایه اسطوره ای درخت در چهار منظومه عاشقانه ویس و رامین، خسرو و شیرین، گل و نوروز و مهر و ماه

اساطیر الگوهایی روایی دانسته شده اند که متناسب با شرایط جامعه در ادوار مختلف حضور می یابند؛ بنابراین میتوان رد بنمایه های اساطیری را علاوه بر متون مذهبی و حماسی در منظومه های عاشقانه نیز پیگیری کرد. درخت، همچون دیگر پدیده های طبیعی، در ذهن باورمندان به اساطیر به دلیل ارتباطش با نیروهای برتر از چنان اهمیتی برخوردار است که با گذشت زمان در روایاتی غیر از اسطوره ها نیز حضور پررنگی یافته است. در این مقاله نحوه جابه جایی این بنمایه اسطوره ای، با نظر به طبقه بندی میرچا الیاده و به روش توصیفی تحلیلی، در چهار منظومه عاشقانه ویس و رامین، خسرو و شیرین، گل و نوروز و مهر و ماه بررسی شده و این نتیجه به دست آمده است که درخت اسطوره ای در راستای تداوم زندگی و تاکید بر حیات و باروری پایان ناپذیر و در ارتباط با الهه برکت بخش در این چهار منظومه، متناسب با محتوا و ساختار آنها ایفای نقش میکند و اینگونه مفاهیمی چون سلامتی، آفرینندگی و تجدید حیات را از اسطوره به متون غنایی انتقال میدهد .

Keywords:

اسطوره , منظومه های عاشقانه , بن مایه های اساطیری , درخت , میرچا الیاده