بازنمایی تجربه زیسته والدین از چگونگی پاسخ دهی به سوالات دینی فرزندان مقطع ابتدایی

 هدف : هدف تحقیق حاضر شناسایی نحوه پاسخ­گویی والدین به سوالات دینی کودکان است. روش :  برای رسیدن به این هدف از روش پدیدارشناسی استفاده شد. جامعه آماری شامل کلیه والدین دارای فرزند مقطع ابتدایی شهر بندرلنگه بود. تعداد نمونه ۳۵ نفر از این جامعه بود که با روش هدفمند با توجه به حد اشباع نظری انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها نیز مصاحبه های نیمه سازمان یافته و عمیق بود. مصاحبه­ها ثبت شده، سپس به صورت کتبی پیاده گشته و به روش هفت مرحله­ای کلایزی مورد تجزیه و تحیل قرار گرفت. یافته ها :  نتایج گویای آن است که ۳ مضمون اصلی همراه با مضامین فرعی وجود دارد. سوالات کودکان حول مسائلی چون سوال در مورد خداوند، مرگ، جهان آخرت، پیامبر، دین اسلام، خلقت جهان، اعمال عبادی و بلایای طبیعی است. بسیاری از والدین روش های نادرستی چون پاسخ های نامناسب با  رشد شناختی،  رشد زبان و درک مفاهیم به کار­می­برند. علاوه بر سطح نامناسب رشد شناختی، سرکوب سوالات، پاسخ های کلیشه ای، پاسخ ندادن، موکول کردن پاسخ ها به بعد  نیز مورد استفاده والدین قرار می­گیرد. تعدادی نیز روش های صحیح پاسخگویی به سوالات دینی  از قبیل استفاده از تمثیل، پاسخ دادن، استفاده از دانش ملموس کودک برای پاسخ دهی، استفاده از بازی، ارائه پاسخ های صحیح منطبق با متون دینی، دنبال کردن پاسخ های بهتر به کار می­برند. نتیجه­گیری:  با توجه به یافته­های پژوهش مبنی بر فقدان آگاهی لازم در خصوص رشد شناختی و روش­های آموزشی، در خصوص آگاهی بخشی به والدین در مورد چگونگی پاسخ به سوالات کودکان متناسب با اصولی چون داریست­سازی شناختی باید توسط نهادهای ذی ربط برنامه­ریزی صورت گیرد.  

Keywords:

Keywords: lived experience , religious questions , responsiveness , parents and children , تجربه زیسته , سوالات دینی , پاسخ دهی , والدین و کودکان