بررسی ساختار ژنتیکی اسب های بومی ایران با استفاده از نشانگرهای ریزماهواره

هدف از این پژوهش بررسی ساختار ژنتیکی اسب های بومی ایران با استفاده از ۱۱ نشانگر ریزماهواره انجمن بین المللی ژنتیک حیوانات (ISAG) برای مقایسه تنوع ژنتیکی و درک روابط بین جمعیت ها مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور از بانک اطلاعاتی فدراسیون سوارکاری کشور تعداد ۵۶۵ اسب از سنین مختلف(۶ ماهگی الی ۲۵ سالگی) از نژادهای اسب عرب اصیل، کاسپین، دره شوری، کرد و ترکمن هر کدام به تعداد ۱۱۳ راس انتخاب شدند. تعداد الل های مشاهده شده برای هر جایگاه از هفت تا ۱۹ الل و با میانگین ۱۰/۸۱ الل بود که جایگاه ASB۱۷ با ۱۹ الل و جایگاه HTG۴ با هفت الل به ترتیب دارای بیشترین و کمترین تعداد الل بودند. مقادیر میانگین هتروزیگوسیتی مشاهده شده از بزرگترین به کوچکترین، متعلق به نژاد ترکمن (۰/۱۱۰ ± ۰/۶۸)، کاسپین (۰/۰۷ ± ۰/۶۷)، کرد (۰/۰۶ ± ۰/۶۶)، دره شوری (۰/۰۷ ± ۰/۶۵)، و عرب اصیل (۰/۰۸ ± ۰/۶۲) بود. در بررسی ساختار جمعیتی به روش جفت گروهی غیروزنی با کمک میانگین حسابی (UPGMA)، جمعیت های کاسپین و کرد با یکدیگر در یک گروه ژنتیکی و سایر جمعیت ها نیز در گروه های جداگانه ای قرار گرفتند. نتایج حاصل از این پژوهش، این فرضیه که جمعیت های کاسپین و کرد به اسب های نسایی نزدیک هستند را تایید کرد بطور کلی نتایج بدست آمده از این مطالعه نشان دهنده تنوع ژنتیکی بالا علیرغم علی رغم وجود شباهت ژنتیکی در برخی از جمعیت های اسب مورد مطالعه است. و از طرفی گروه بندی ژنتیکی جمعیت ها با مناطق جغرافیایی آنها همسان می باشد. نتایج حاصل از ریزماهواره ها بیانگر چندشکلی بودن و کارآمدی بالای جایگاه های مورد استفاده در آزمایشات مطالعات تعیین نژاد، تنوع و ساختار ژنتیکی برای اسب های بومی کشور می باشد.

Keywords:

اسب های بومی ایران , تنوع ژنتیکی , ساختار ژنتیکی , نشانگرهای ریزماهواره , هتروزیگوسیتی