مقایسه تطبیقی ساختار مسکن های نوین و قدیم از منظر پایداری اجتماعی در شهرک های جدید (نمونه موردی: شهرک صدرا شیراز)

برنامه ریزی برای ساختار مسکن های نوین ، یکی از چالش های کشورهای در حال توسعه است و پایداری اجتماعی به عنوان یک جزء اساسی از توسعه پایدار مورد توجه ویژه سیاستمداران و برنامه ریزان شهری قرار گرفته است. از آنجا که در فرایند برنامه ریزی شهری توجه به مباحث اجتماعی اجتناب ناپذیر و جزء جدایی ناپذیر طرح های شهری محسوب می شود. وقتی از رویکرد پایداری اجتماعی در طراحی مجتمع مسکونی صحبت می کنیم، هدف طراحی مجتمعهای زیستی می باشد که ضمن پاسخگویی به نیازهای متنوع ساکنان، در فراهم نمودن زندگی با کیفیت بالا توام با آسایش و آرامش مشترک میباشند که در یک مکان خاص زندگی می کنند .که می بایست قادر باشند به سطح بالائی از سلامت، رفاه و امنیت و ... دست یابند .بگونه ای همزمان با آن ارتباطات و مناسبات اجتماعی ساکنان افزایش یابد. هدف از پژوهش حاضر مقایسه تطبیقی ساختار مسکن های نوین و قدیم از منظر پایداری اجتماعی و پایداری اجتماعی در شهرک های جدید (نمونه موردی شهرک صدرا شیراز) است. روش پژوهش از نوع توصیفی- تحلیلی بوده و برای گردآوری دادهها از دو روش پیمایشی و کتابخانه ای استفاده شده است. دادهها با بهره گیری از نرم افزار SPSS و الگوهایی همچون آزمونT و نیز رگرسیون خطی و چندگانه تجریه و تحلیل شده است. نتایج حاصل از تحلیل دادهها نشان می دهند مقدار آماره t برابر ۹/۹۲۸ و مقدار سطح معنی دار برابر ۰/۰۰۰ است که با توجه به کوچکتر بودن این مقدار از ۰/۰۵ در نتیجه اختلاف معنی داری بین میانگین شخص مورد بررسی با میانگین ملاک وجود دارد در نتیجه به نظر می رسد ساختار مسکن های قدیم (که حریم خصوصی و عمومی تعریف شده بودند) می تواند در ساختار مسکن های جدید جدید از لحاظ پایداری اجتماعی تاثیر گذار باشند. در نهایت نتایج تحلیل رگرسیون نیز نشان می دهد پایداری مسکن و زیرشاخه های آن ، تاثیر مهمی در میزان کارایی ساختار مسکن های نوین داشته اند.

Keywords:

مسکن های نوین , پایداری اجتماعی , شهرک های جدید , سازه