رابطه ارتفاع سازی با رشد هوشمند شهری

گسترش افقی شهرها و به دنبال آن پراکنده رویی شهرها، اکثر کشورهای جهان را با مشکلات متعددی مواجه ساخته است؛ بطوری که نه تنها سیاست های شهرسازی، بلکه مسائل اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی بسیاری از مناطق شهری تحت تاثیر این پدیده قرار گرفته است که از جمله آن ها می توان به از بین رفتن اجتماعات محلی، از هم گسیختگی اجتماعی، افزایش هزینه های زیرساختی و خدمات شهری، افزایش طول سفر و زمان سفر، افزایش میزان مصرف انرژی و تغییر کاربری باغ ها و زمین های کشاورزی حاشیه شهرها اشاره کرد. دیدگاه رشد هوشمند شهری یکی از دیدگاه هاینوین در مفهوم مدیریت رشد شهرها است که در برابر الگوی گسترش حومه ای شهرها مطرح شده است و اصولی را در جهت توسعه متراکم و مجدد نواحی درون شهری و کاهش گسترش بی رویه شهرها و به دنبال آن افزایش انتظام فضایی شهرها مطرح می کند. در حقیقت راهبرد رشد هوشمند، سعی در شکل دهی مجدد شهرها و هدایت آن ها به سمت اجتماعی توانمند با دسترسی به محیط زیست مطلوب و ارتقاء سطح کیفی جامعه دارد. بلندمرتبه سازی و توسعه عمودی شهرها به عنوان یکی از روش های ساخت شهرهای فشرده جهت استفاده حداکثر از فضا و منابع محدود، بسیار مورد توجهمدیران شهری قرار گرفته است و به عنوان یک راهبرد موثر در جهت کنترل توسعه شهرها به سمت حومه ها می باشد که در صورت رعایت اصول و مبانی در مکان یابی و طراحی این ساختمان ها می تواند نقش بسیار موثری در شکل دهی منسجم به بافت شهرها، کنترل توسعه بافت شهری به سمت حومه ها و در نهایت تحقق ایده های اصلی نظریه رشد هوشمند شهری داشته باشد. در این پژوهش که با روش توصیفی- تحلیلی انجام گرفته ،سعی شده تا با ارائه چارچوبی نظریه رشد هوشمند شهری و پدیده بلندمرتبه سازی و ارتباط میان آن ها مورد بررسی قرار گیرد و در انتها راهکارهایی برای پدیدهبلندمرتبه سازی در راستای تحقق نظریه رشد هوشمند شهری مطرح شود.

Keywords:

هوشمندشهری , بلندمرتبه سازی , شهر