رابطه انگیزه پیشرفت با یادگیری خود گردان

هدف از این پژوهش، بررسی ارتباط انگیزه ی پیشرفت با یادگیری خود گردان دانش آموزان دوره ی متوسطه بود. جامعه ی آماری پژوهش ۴۰۸۹ نفر دانش آموزان دختر و ۳۵۰ نفر دبیران زن مدارس متوسطه ی شهرستان خوی در سال تحصیلی۹۲-۹۳ بود.از میان این جامعه، تعداد ۳۵۴ نفر از دانش آموزان و ۱۸۶ نفر از دبیران با استفاده از جدول تعیین حجم نمونه کرجسی و مورگان به عنوان نمونه با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جهت جمع آوری داده ها از دو پرسشنامه ی انگیزه ی پیشرفت برنارد واین ر و راهبردهای انگیزش برای یادگیری پنتریچ استفاده شد که روایی و پایایی پرسشنامه ها به تایید صاحب نظران رسیده و ضریب پایایی آنها به ترتیب ۰/۵۱ و ۰/۷۶ است. داده ها با استفاده از روش های آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و روش های آمار استنباطی (ضریب همبستگی پیرسون، آزمون t تک نمونه ای و رگرسیون چندگانه) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج به دست آمده نشان داد که بین انگیزه ی پیشرفت و یادگیری خود گردان دانش آموزان رابطه ی معنادار وجود دارد. تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد که از میان ابعاد انگیزه ی پیشرفت، دو بعد عاطفی و خطرجویی پیش بین معنادار یادگیری خود گردان دانش آموزان هستند.

Keywords:

انگیزه پیشرفت , یادگیری خود گردان , دانش آموز