اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر ناگویی خلقی و خود متمایز سازی زنان متاهل

این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی درمان بر مبنای پذیرش و تعهد بر ناگویی خلقی و خودمتمایزسازی زناشویی زنان متاهل انجام شده است. روشاین تحقیق به شیوهی نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون-پسآزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی زنان متاهل شهر مشهد درسال ۱۳۹۹ بوده که از میان آنان ۳۰ نفر با استفاده از روش نمونهگیری در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمایش ( ۱۵ نفر) و گروه کنترل ( ۱۵ نفر) جای داده شدند. شرکت کنندگان گروه آزمایش درمان بر مبنای پذیرش و تعهد را طی ۱۰ جلسه دریافت نکردند. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه هایناگویی خلقی، خودمتمایز سازی مورداستفاده قرار گرفت. داده ها با از طریق روش آماری کوواریانس تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها حاکی از آن است کهناگویی خلقی افراد شرکت کننده در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل کاهش معناداری پیدا نموده بود. علاوه بر آن، خودمتمایز سازی زناشویی به صورتمعناداری افزایش یافته بود (P<۰/۰۵) لذا می توان نتیجه گرفت درمان بر مبنای پذیرش و تعهد سبب کاهش ناگویی خلقی و افزایش خودمتمایزسازی زنان متاهل می شود.

Keywords:

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد , ناگویی خلقی , خودمتمایز سازی , زنان متاهل