بررسی خودپنداره تحصیلی در رابطه با امید به تحصیل دانش آموزان دختر مقطع متوسطه اول

مقدمه: هدف اصلی در این پژوهش بررسی خود پنداره تحصیلی در رابطه با امید به تحصیل دانش آموزان دختر مقطع متوسطه اول ناحیه یک شیراز بود. این پژوهش از لحاظ هدف جزء تحقیقات کاربردی و از لحاظ اجرا جزء تحقیقات همبستگی بود. روش کار: این پژوهش از لحاظ هدف جزء تحقیقات کاربردی و از لحاظ اجرا جزء تحقیقات همبستگی بود. در این پژوهش جامعه آماری کلیه دانش آموزان دختر مقطع متوسطه اول ناحیه یک شهر شیراز به تعداد حدودا ۹۰۰۰ نفر بود که با استفاده از معیار ابعاد، ۲۰۰ نفرکه در سال ۹۸-۹۷  به تحصیل مشغول بودند به شیوه خوشه ای چند مرحله ای انتخاب گردید. ابزارگردآوری اطلاعات در پژوهش حاضر پرسشنامه بود. در این راستا از پرسشنامه های مقیاس امید به تحصیل(خرمایی و کمری،۱۳۹۶)، و پرسشنامه خود پنداره تحصیلی (چن یی سین، ۲۰۰۴) استفاده شد. سپس داده ها جمع آوری شد و به وسیله نرم افزار لیزرل مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها:  با توجه به ضرایب برآورد مسیر ، مشخص شد مسیرهای «خودتنظیمی تحصیلی به امید به تحصیلی » ضریب برآورد نسبتا مناسب (بیشتر از ۳/۰) را دارند. یعنی خودپنداره تحصیلی در رابطه بین خودتنظیمی تحصیلی و امید به تحصیل نقش واسطه ای دارد. نتیجه گیری:  نتایج پژوهش نشان داد که خود پنداره تحصیلی و ابعاد آن به طور مثبت امید به تحصیل دانش آموزان را پیش بینی می کند و خود پنداره تحصیلی نقش واسطه ای در رابطه بین امید به تحصیل و خود تنظیمی تحصیلی دارد.

Keywords:

خود پنداره تحصیلی , خود تنظیمی تحصیلی , امید به تحصیل