بررسی توزیع خدمات عمومی بر اساس عدالت اجتماعی با استفاده از مدل یکپارچه دسترسی(مطالعه موردی سقز)

یکی از معیارهای توسعه پایدار شهری توجه به توزیع متوازن جمعیت است، لذا توزیع خدمات شهری باید به گونه­ای باشد که عدالت اجتماعی و فضایی را برقرار نماید، هدف از این پژوهش ارزیابی میزان کارایی خودهمبستگی فضایی در تحلیل پراکنش فضایی خدمات عمومی شهری است.  محدوده مورد مطالعه شهر سقز در استان کردستان می­باشد. در راستای دست­یابی به این هدف ضمن معرفی و ارزیابی کارآیی مدل خودهمبستگی فضایی[۱]،شاخص موران[۲] و آماره عمومی G با کمک سیستم اطلاعات جغرافیایی (Arc GIS) و نرم افزار Geodata  که به وسیله آن امکان تحلیل توزیع خدمات شهری به صورت یکپارچه فراهم می­شود. به تحلیل و توزیع فضایی و دسترسی ۱۰ نوع خدمات عمومی که در سطح شهر سقز پراکنده شده پرداخته  تحلیل دسترسی یکپارچه خدمات شهر سقز بیانگر این واقعیت است که ضریب موران (۱۶/۰) نشان می­دهد الگوی رشد شهر به الگوی پراکنده نزدیک بوده ولی بر اساس شاخص عمومیG  ملاحظه می­شود که مقادیر کاربری­های خدماتی دارای خوشه­بندی پایین هستند ضریب دو متغیره موران برابر ۲۶/۰Morans I=- می­باشد مدل دو متغیر موران بیانگر این واقعیت است که بین تراکم جمعیت و توزیع کاربری­ها رابطه معنادار وجود ندارد.    

Keywords:

خود همبستگی فضایی , خدمات عمومی , مدل یکپارچه دسترسی , عدالت اجتماعی , شهر سقز