بومگرایی و تبلور آن در آثار نیما یوشیج و رالف والدو امرسون

بومگرایی[۱] در ادبیات بر روابط و پیوندهای میان ادبیات و جهان پیرامون و طبیعت اطراف تمرکز دارد. شاعران و نویسندگان همواره به طبیعت نگاهی متفاوت داشتهاند و گاهی این نگاه در خلق آثار منظوم و منثور ایشان نقش مهمی را ایفا کرده است. در طول تاریخ، ادبیات بهسان آیینهای منعکسکننده طبیعت بوده و ازفرط نزدیکی به نظر میآید که این دو در هم ادغام شدهاند؛ بدین معنا که ادبیات همواره رسانهای بومفرهنگی و انعکاسدهنده نیازهای بشری و طبیعی انسان در رویارویی با محیط وی بوده است. پژوهش حاضر بر آن است تا بومگرایی و چگونگی برخورد با طبیعت را در آثار و اندیشههای دو شاعر/نویسنده آرمانخواه ایرانی و آمریکایی ، نیما یوشیج (۱۲۷۶-۱۳۳۸ ش. برابر با ۱۸۹۷-۱۹۶۰ م.)  و رالف والدو امرسون[۲] (۱۸۰۳-۱۸۸۲ م. برابر با ۱۱۸۲-۱۲۶۱ ش.) مورد بررسی و کنکاش قرار دهد. برایاینمنظور از شعرها و نامههای نیما و نیز از رساله معروف امرسون با نام طبیعت[۳] (۱۸۳۶) استفاده شده است. نتایج این پژوهش نشان میدهد که آرمانخواهی نیما و امرسون رابطه تنگاتنگی با طبیعت دارد و این روابط بر دایره انسان-خدا-طبیعت-عدالت میچرخد و به نظر میرسد هر دو شاعر طبیعت را منبع اصلی آرمانهای انسانی تصور میکنند. نکته مهم دیگر این است که آرمانگرایی نیما بر عدالت اجتماعی استوار است و آرمانخواهی امرسون بر خودسازی، اگرچه هر دو شاعر کموبیش در بخشهایی از این محورها به هم نزدیک شده و کاملا شبیه به نظر میآیند. شیوه به کار گرفته شده در این تحقیق از نوع کتابخانهای و به شکل تحلیلی-توصیفی و با تکیه بر مکتب آمریکایی در پژوهشهای تطبیقی میباشد.۱. Ecocriticism                                                                  ۲. Ralph Waldo Emerson (۱۸۰۳-۱۸۸۲)۳. Nature 

Keywords:

بومگرایی , ادبیات , امرسون