منطقه گرایی و تغییر سیاست خارجی ج. ا. ایران در آسیای مرکزی (۱۳۹۸-۱۳۹۲)
Publish place: Research Of Nations Magazine، Vol: 6، Issue: 63
Publish Year: 1400
Type: Journal paper
Language: Persian
View: 320
This Paper With 16 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- I'm the author of the paper
Export:
Document National Code:
JR_RNM-6-63_007
Index date: 24 September 2021
منطقه گرایی و تغییر سیاست خارجی ج. ا. ایران در آسیای مرکزی (۱۳۹۸-۱۳۹۲) abstract
سیاست خارجی یکی از عرصه های مهم برای همه دولت هاست وحتی بسیاری از مسائل داخلی مانند توسعه، رفاه، اشتغال و ثبات داخلی به نوعی در پیوند با سیاست خارجی موفق ایجاد می شود. سیاست خارجی کشورها، تحت تاثیر مقدورات ملی و محذوریت های بین المللی قرار دارد. در دولت یازدهم، جمهوری اسلامی ایران کوشش شده است که در فضای پس از توافق هسته ای (برجام) و در شرایط پرالتهاب حاکم بر خاورمیانه توجه بیشتری به مناطق آسیای مرکزی بعنوان یکی از مناطق مهم پیرامونی ایران صورت گیرد. دولت روحانی باتوجه به مفهوم منطقه گرایی تلاش داشته نفوذ خود را در مناطق آسیای مرکزی تقویت کند. مقاله پیش رو با اتخاذ رویکرد توصیفی- تحلیلی در چارچوب رویکرد منطقه گرایی، همکاری ایران با کشورهای آسیای مرکزی در دولت روحانی بررسی می کند. سوال اصلی این است که سیاست خارجی دولت روحانی چه تاثیری بر پیشبرد اهداف سیاسی و اقتصادی ایران در منطقه آسیای مرکزی داشته است و برای دستیابی به این اهداف از چه ابزارها و امکاناتی استفاده کرده است. فرضیه مطروحه بر این اصل استوار است که هدف سیاست منطقه گرایی دولت روحانی در آسیای مرکزی در راستای اهداف بلندمدت با غلبه بر ناکامی ها و توجه به پتانسیل های دو طرف برای تجارت، سرمایه گذاری و نفوذ متقابل است. از اینرو دولت با استفاده از اشتراکات فرهنگی، تاریخی و نیازهای اقتصادی تلاش نموده است روابط خود با کشورهای آسیای مرکزی گسترش دهد.
منطقه گرایی و تغییر سیاست خارجی ج. ا. ایران در آسیای مرکزی (۱۳۹۸-۱۳۹۲) Keywords:
منطقه گرایی و تغییر سیاست خارجی ج. ا. ایران در آسیای مرکزی (۱۳۹۸-۱۳۹۲) authors
نرگس اکسا
کارشناسی ارشد روابط بین الملل، دانشگاه خوارمی