حکمرانی منطقه ای خیریه ها؛ راهبردی برای همکاری کشورهای خاورمیانه در شرایط عدم اطمینان

از زمان استقرار سیستم دولت-ملت در سرزمین های اسلامی، طرح های مختلفی برای همگرایی بر اساس منافع نظامی، سیاسی و امنیتی ارائه گردیده است که نه تنها موفقیتی برای کشورهای عضو در بر نداشته بلکه در سطح بین الملل و در میان افکار عمومی ملت های جهان نیز نتوانسته برای دولت های اسلامی فایده چندانی به دست دهد. این ناکامی ها به دلیل شرایط متفاوتی که در منطقه خاورمیانه حاکم بوده و همچنین اهداف متنوعی که کشورهای منطقه از پیوستن به اتحادیه ها داشته اند حاصل شده است. یافته های تحقیق حاکی از این است که با توجه به عوامل متعدد واگرایی از جمله رقابت ایران و عربستان( به عنوان دو بال جهان اسلام) بر سر رهبری جهان اسلام، دیدگاه های متفاوت نسبت به امنیت و دشمن مشترک، بحث های نژادی از جمله فارس و عرب، تنوع نظام های سیاسی و ... امکان تشکیل یک اتحادیه همانند اتحادیه های دیگر در این منطقه وجود ندارد. مقاله حاضر سعی دارد با روش توصیفی - تحلیلی ضمن بررسی مختصر موانع همگرایی و تجارب نا موفق آن در منطقه خاورمیانه، به ارائه مدل جدیدی از اتحادیه تحت عنوان حکمرانی منطقه ای خیریه ها و سازمان های مردم نهاد در قالب تشکیل اتحادیه اسلامی بپردازد که می تواند علاوه بر کوتاه کردن دست استبداد و رفع موانع همگرایی از طریق اتخاذ دیپلماسی نیکوکارانه و به کارگیری آموزه های اسلام در زمینه نیکوکاری، راه حلی برای رفع هرج و مرج موجود در این چهارراه بین المللی حوادث در شرایط عدم اطمینان میان کشورهای منطقه باشد.

Keywords:

منطقه گرایی , اتحادیه اسلامی , سازمان های مردم نهاد , حکمرانی خیریه ها.