علایق زنان و مشارکت سیاسی پارلمانی در جمهوری اسلامی ایران؛ مطالعه رگرسیونی

این مقاله بر بررسی تجربی و آزمون نظریه «سیاست حضور» در مجلس شورای اسلامی ایران تاکید دارد. نظریه سیاست حضور بر این فرضیه استوار است که «زنان سیاست­مدار بیش از مردان سیاست­مدار علایق زنان را نمایندگی می کنند». به این منظور، برای مفهوم علایق زنان، در سطح نظری، سه نوع شاخص در نظر گرفته شد: به رسمیت شناختن زنان به عنوان یک گروه اجتماعی، پذیرش نابرابری قدرت میان زنان و مردان و سیاست­گذاری برای توان­مندسازی و افزایش حضور شهروندان زن در عرصه های مختلف. این مفهوم، در سطح تجربی، به مجموعه اقداماتی اشاره دارد که نشان دهنده رفتار و نگرش متفاوت نمایندگان زن در موضوعاتی مانند برابری جنسیتی و سیاست تامین رفاه اجتماعی است. اطلاعات این مطالعه، از نظرسنجی از ۶۸ نماینده مجلس در ادوار مختلف و ۱۳۵ رای دهنده پس از انتخابات دهمین دوره مجلس شورای اسلامی در یک بازه زمانی ۶ ماهه به صورت پیمایشی و در مطالعه موردی ایران به دست آمد. نتایج پژوهش نشان داد که علایق رای دهندگان زن و مرد متفاوت بود، اما در سیاست­گذاری های مجلس به اولویت های شهروندان زن بسیار کم­تر از اولویت های شهروندان مرد اهمیت داده می شد. به علاوه، نمایندگان زن بیش از نمایندگان مرد به اولویت های زنان و برابری جنسیتی اهمیت می دهند. در نهایت، نتیجه اصلی این مطالعه تایید نظریه سیاست حضور در مطالعه موردی ایران است. 

Keywords:

سیاست حضور , علایق زنان , مجلس شورای اسلامی ایران , برابری جنسیتی , دموکراسی پارلمانی