کنش بلاغی در نظریه ی روابط بین الملل

این پژوهش به دنبال پاسخ به این سوال است که در موقعیت­ های مختلف نظام بین ­الملل، کدام کنش بازیگران پرکاربردتر است. برنهاد اصلی این مقاله آن است که با وجود اهمیت «کنش راهبردی» و «کنش ارتباطی» که به ترتیب با هدف «حداکثرسازی منفعت» و «درک استدلالی از رفتار معتبر» صورت می ­گیرد، از آن­جا که موقعیت­ های نظام بین ­الملل غالبا به صورت هم­زمان واجد مناسبات قدرت و منفعت و نیز ملاحظات استدلالی و گفتمانی هستند، بازیگران نظام بین­ الملل، بیش­تر از «کنش بلاغی» استفاده می­ کنند. درواقع، در موقعیت­ های نظام بین­ الملل، بازیگران، منافع خود را نیز بیش­تر از طریق ظاهرسازی دنبال می­ کنند. در این نگاه،«کنش بلاغی» یعنی استفاده بازیگران از یک مجموعه سازمان­ یافته از ادعاها که هدف­ اش متقاعد کردن مخاطبان عمومی و/ یا رقبای خارجی و داخلی برای پذیرش ترجیحات مورد نظر این بازیگران و/ یا مشروعیت زدایی از ترجیحات رقباست.

Keywords:

کنش ارتباطی , کنش بلاغی , کنش راهبردی , خردگرایی هنجاری , اعتبار