تاثیر درمان متمرکز بر شفقت در تقویت حرمت خود و تاب آوری کودکان و نوجوانان دارای والدین طلاق گرفته

زمینه و هدف: طلاق والدین، یکی از عمده ترین رویدادهای تنشگر است که کودکان و نوجوانان با آن مواجه می شوند و اثرات کوتاه مدت و بلندمدت اقتصادی، اجتماعی، عاطفی، و هیجانی بر کودکان و نوجوانان به جای می گذارد. هدف این پژوهش تعیین اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت در تقویت حرمت خود و تاب آوری کودکان و نوجوانان دارای والدین طلاق گرفته، بود. روش: روش پژوهش نیمه ­تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه گواه و پیگیری دو ماهه بود. نمونه مورد مطالعه ۲۳ کودک و نوجوان پسر دارای والدین طلاق گرفته ۱۰ تا ۱۳ سال شهر کرج در سال ۱۳۹۶ بودند که به دلیل مشکلات رفتاری، عاطفی، و تحصیلی به مرکز مشاوره آموزش و پرورش ناحیه ۱ کرج ارجاع داده شده بودند که پس از غربالگری با پرسشنامه حرمت خود پپ (۱۹۹۹) و تاب آوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳) به صورت در دسترس ۲۰ نفر از آنها انتخاب، و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایدهی شدند. گروه آزمایش مداخله هفتگی درمان متمرکز بر شفقت (گیلبرت، ۲۰۰۹) را به شکل گروهی در ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای دریافت کردند؛ این در حالی بود که گروه گواه، هیچ مداخله­ ای را دریافت نکردند. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر تحلیل شد. یافته ها: یافته های این مطالعه تفاوت معناداری را بین عملکرد دو گروه آزمایش و گواه در حرمت خود (۵/۶۷=F، ۰/۰۲=p) و تاب آوری (۱۲/۶۸=F، ۰/۰۰۱=p) در مرحله پس آزمون و پس از دو ماه پیگیری نشان داد. نتیجه گیری: با توجه به اینکه میزان حرمت خود و تاب آوری به شکل گسترده ای بر کیفیت روابط میان­فردی، تحصیلات، و سازش یافتگی کودکان و نوجوانان دارای والدین طلاق گرفته اثرگذار است، بنابراین می­توان نتیجه­ گیری کرد که مداخله درمان متمرکز بر شفقت با اصلاح و افزایش تعامل های بین­ فردی، باعث افزایش حرمت خود و تاب آوری کودکان و نوجوانان می شود.

Keywords:

Compassion-focused , resilience , self-esteem , divorce , متمرکز بر شفقت , حرمت خود , تاب آوری , طلاق