تاثیر آموزش تحمل پریشانی بر توانایی تنظیم هیجانی و بهبود نارسایی هیجانی مبتلایان به اختلال نیمه بالینی خودارضایی

زمینه و هدف: خودارضایی مکمل تمایل جنسی است که نیازی به وجود شریک جنسی نیست و به دلیل تغییرات هورمورنی دوران نوجوانی به طور ناگهانی، افزایش می­یابد.  پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش تحمل پریشانی بر نارسایی هیجانی، تنظیم هیجانی، و تحمل پریشانی آزمودنی­های ۱۱ تا ۱۴ سال دچار اختلال نیمه­بالینی خودارضایی (۴ فرد مبتلا به صورت تک­بررسی) انجام شد. روش : در تک­بررسی آزمایشی از نوع خط پایه چندگانه، فرایند درمان ۸ جلسه ای بر روی چهار آزمودنی انجام شد. چهار بیمار سرپایی مبتلا به اختلال نیمه­بالینی خودارضایی، قبل، حین، و پس از درمان با استفاده از پرسشنامه نارسایی هیجانی (تورنتو، ۲۰۰۵)، پرسشنامه تنظیم شناختی هیجان (گارنفسکی و همکاران، ۲۰۰۱) و تحمل پریشانی هیجانی (علوی، ۲۰۱۱) ارزیابی شدند و برای عینی­سازی میزان بهبودی از فرمول درصدی بهبودی استفاده شد.  یافته ­ها: نتایج پژوهش نشان داد که آموزش تحمل پریشانی به بهبود هیجانات، افزایش تنظیم هیجانی، و تحمل پریشانی منجر شد و میزان بهبودی در تاثیر نارسایی هیجانی ۴۴/۴۸ درصد، در تنظیم هیجانی ۵۰/۲۹ درصد، و در تحمل پریشانی هیجانی ۵۸/۳۹ درصد بود. نتیجه گیری: بر اساس نتایج این پژوهش می­توان نتیجه گرفت که آموزش تحمل پریشانی باعث می­شود که آزمودنی­های مبتلا به اختلال خودارضایی بتوانند هیجانات مثبت و منفی خود را شناسایی کنند و در نتیجه نارسایی هیجانی در آنها، کاهش یافته و توانایی تنظیم هیجان و سطح تحمل تنیدگی، افزایش می­یابد.   

Keywords:

Distress tolerance training , emotional deficit , emotional regulation , masturbation , آموزش تحمل پریشانی , نارسایی هیجانی , تنظیم هیجانی , خودارضایی