بررسی رابطه خودپنداره تحصیلی با عملکرد ریاضی در دوره راهنمایی

چکیدههدف این پژوهش شناخت عوامل مرتبط با افت تحصیلی دانش آموزان دوره راهنمایی دردرس ریاضی است؟ این پژوهش بر اساس روش توصیفی- همبستگی است، که بر روی ۴۳۸نفر از دانشآموزان استان خراسان شمالی ( تعداد ۲۸۸ نفر که در درس ریاضی نمره کمتر از۱۰ و تعداد ۱۵۰ نفر نمره بیشتر از ۱۷ کسب کرده بودند) که در سال ۱۳۸۷ مشغول تحصیلبودند، انجام شد. و با استفاده از پرسشنامههای خودپنداره تحصیلی دلاور، خودپنداره تحصیلیمستقل، ضریب t ریاضی و افت تحصیلی ریاضی انجام گرفت. دادهها با استفاده از آزمونهمبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیره مورد تجزیه تحلیل قرار گرفت. نتایج تحلیل دادهها۲۵ درصد است و بین / نشان داد نرخ افت تحصیلی ریاضی در استان خراسان شمالی ۱۳با افت تحصیلی ریاضی رابط ه (R=۰/ خودپنداره ریاضی( ۶۲ ،(R=۰/ خودپنداره تحصیلی( ۴۱مثبت و مستقیم وجود دارد. یافتههای پژوهش حاضر نشانگر آن است که خودپنداره تحصیلی ،خودپنداره ریاضی، تجدید شدن در ریاضی، استفاد از تک ماده در درس ریاضی، معدل پاییندر پنجم ابتدایی، تلاش و کوشش کم دانشآموزان در درس ریاضی، با افت تحصیلی در درسریاضی همراه است. تلویح یافتههای پژوهش برای دست اندرکاران تعلیم و تربیت، توجه بهنقش این عوامل در پیشگیری از افت تحصیلی در درس ریاضی است.

Keywords:

افت تحصیلی ریاضی , خودپنداره تحصیلی , خودپنداره ریاضی , دانش آموزان