رویکرد جامعه بین المللی در ایجاد صلح و همکاری پایدار جهانی

جامعه جهانی در قرن ۲۱ هنوز با چالش­های جدی در زمینه دستیابی به صلح و عدالت  اقتصادی و امنیت انسانی روبروست. مقصود از «صلح پایدار جهانی» وضعیتی است که در آن همه افراد، گروه ها و ملت ها با حفظ کرامت انسانی خود از زندگی همراه با عدالت، امنیت، مدارا و همکاری به عنوان یک «حق» برخوردارند؛ و در تعیین سرنوشت خویش و در راستای حفظ این وضعیت در جهان فعالانه مشارکت می کنند. دموکراسی، حقوق بشر و صلح و امنیت بین­المللی سه مقوله­ای هستند که وجود هریک به وجود دیگری ارتباط دارد و این ها هرمی را تشکیل می دهند که صلح و امنیت بین­المللی در راس آن قرار دارد و عدم وجود هریک از دو عنصر دموکراسی و حقوق بشر باعث به مخاطره افتادن صلح و امنیت بین­المللی می شود. امروزه صلح نه تنها در بین کشورها فراتر رفته بلکه صلح قاره­ای هم مطرح است؛ و کشورهای مختلف با تشکیل سازمان­هایی همکاری در جهت ایجاد امنیت و صلح در بین کشورهای هم جوار نیز همکاری می­کنند. رکن اصلی شورای امنیت حفظ صلح و امنیت بین­المللی است. سازمان ملل متحد که بزرگ ترین سازمان بین المللی است. نقش اصلی را در حفظ صلح و تامین امنیت در جهان به عهده دارد. این سازمان که تبلوری از امنیت دسته جمعی است، سازمان بین دولتی محسوب می شود. این سازمان نقش موثری در برقراری امنیت و تامین صلح  در جهان ایفا کرده است عملکرد و تجربه کاری سازمان ملل متحد در اواخر قرن بیستم به خوبی نشان داده که با محدود شدن تدریجی صلاحیت های صرفا ملی به نفع صلاحیت های بین المللی، برخی موارد خشونت در درون اجتماعات ملی و حتی علیه پاره ای از اقشار جمعیت یک کشور ممکن است تهدیدی علیه صلح و امنیت بین المللی شمرده شوند. هدف از این مقاله بررسی رویکرد جامع بین المللی در ایجاد صلح و همکاری پایدار جهانی است. روش پژوهش در این تحقیق به صورت توصیفی – تحلیلی است. امروزه در چهارچوب قوانین بین المللی سازمان ملل همه کشورها تابع قوانین مقررات آن هستند؛ و از منافع آن بهره می­برند. تامین صلح و همکاری تمامی کشورها ملزم بر این است که در چهارچوب حقوقی سازمان ملل عمل نمایند؛ و در تقویت صلح پایدار همکاری کنند.