تجزیه و تحلیل انتخابات ریاست جمهوری در ایران: علل ناکارآمدی روش های اثبات گرایانه

غافلگیری نخبگان دانشگاهی و تحلیلگران سیاسی در انتخابات خرداد ۷۶ ، تیر ۸۴ و ۲۴ خرداد ۹۲ نشانگر ناکارآمد بودن ابزارهای تجزیه و تحلیل انتخابات در ایران می باشد. با توجه به اینکه تحلیل گران پدیده انتخابات از ابزارها و نظریه های مختلفی برای تجزیه و تحلیل انتخابات استفاده می کنند که از جمله آن می توان به نظریه های جامعه شناسی سیاسی، توطئه، روانشناسی سیاسی، انتخاب عقلایی، تحلیل گفتمان اشاره کرد؛ اما به نظر می رسد با توجه به واقعیات سیاسی جامعه ایران و نوع خاص فرهنگ سیاسی مردم ایران باید از ترکیبی از روش های اثبات گرایانه کمی و استفاده بیشتر از روش های تفسیرگرایانه کیفی در تجزیه و تحلیل انتخابات استفاده کرد. از این رو برای انطباق ابزارها و نظریه های تجزیه و تحلیل بر واقعیات سیاسی ایران ابتدا از طریق پرسشنامه به جمع آوری واقعیات سیاسی جامعه ایران پرداخته خواهد شد و سپس با استفاده از آزمون های مختلف میزان اعتبار و معناداری این ابزارها و نظریه ها مورد بررسی قرار خواهد گرفت. به نظر می رسد که هیچ کدام از این نظریه ها نمی توانند به تنهایی پدیده چند وجهی انتخابات را مورد تجزیه و تحلیل قرار دهند وفهم همدلانه و استفاده از روش های کیفی بهتر می تواند ما را به فهم واقعیات سیاسی جامعه ایران در زمینه انتخابات رهنمون سازد.

Keywords:

نظریه های تحلیل انتخابات , انتخابات ریاست جمهوری هفتم و نهم , تحلیل گفتمان , رفتارگرایی , انتخاب عقلایی , فرهنگ سیاسی