گفتمان طنز در آثار صادق چوبک

  طنز نوعی گفتمان است که جهت انتقاد و یا التذاذ مخاطب به کار گرفته می­شود. ادبیات معاصر ایران از طنز برای بازتاب دیدگاه­های انتقادی استفاده می­کند چنانچه داستان­پرداز جدی­نویسی چون چوبک، زمانی که قلم جد احساس عجز می­کند، از طنز یاری می­جوید. واکاوی طنز داستان­های او می­تواند در درک گفتمان­های مسلط داستان­های وی و دوره­ای از تاریخ ایران، نقش تاثیرگذاری داشته ­باشد. طنزهای چوبک را از لحاظ درون­مایه و کارکرد می­توان به ۴ دسته فلسفی، اجتماعی، سیاسی و پیشبرنده تقسیم کرد. طنز فلسفی و اجتماعی وی نسبت به دیگر طنزهایش تلخ­تر است. گفتمان اصلی آن، بازتاب نگاه پوچگرایانه نسبت به زندگی است. گفتمان اصلی نویسنده در طنز اجتماعی، ضدیت با نادانی، فقر و فساد اجتماعی، در طنز سیاسی ضدیت با نظام سلطه است. طنز ساده و پیشبرنده کمتر انتقادی است و برای گسترش داستان و شخصیت­پردازی مورد استفاده قرار می­گیرد.         

Keywords:

صادق چوبک , گفتمان طنز , ادبیات معاصر