ناسازگاری هستی و زمان در نظریه حال باوری

از جمله نظریاتی که در رابطه زمان و وجود مطرح است، نظریه ­حال­باوری است. حال­باوران معتقدند که اولا تنها اشیائی که در زمان حال قرار دارند؛ موجودند و سایر اشیاء موجود نیستند. ثانیا موجودیت اشیاء مطلق و نامقید است. آن­ها نظریات رقیب مانند جاودانگی، امکان­باوری و آینده­ممنوع را در این رابطه به چالش می­کشند. حال­باوران برای واقعیت داشتن همه هویات وجودی نظیر سقراط که در گذشته بوده و سال ۳۰۰۰ که در آینده خواهد بود، توجیه مناسبی ندارند. هم­چنین، وفق حال­باوری نمی­توان از ارتباط برخی هویات غیرزمان­مند مانند «آبراهام لینکن بلندتر از ناپلئون بناپارت است.» و صدق­سازهای آن­ها سخن گفت. از این­رو، در این نوشتار، به روش تحلیل فلسفی با تاکید بر رابطه زمان و وجود نخست؛ براهین حال­باوران که شامل شهود، تجربه، پیش­بینی، تیغ­اکام و نسبیت­گرایی است، استخراج شده با بازسازی براهین مخالفین نشان داده شده است که حال­باوران با وجود مفهوم­سازی­ جدید از زمان مطلق و طرح حال­باوری بدیل که قائل به نوعی زمان­ مطلق از نوع (B-theory) است و فروکاستن حال­باوری قوی به نوع ضعیف آن، به­دلیل گذرا­بودن زمان، عدول از اصول اولیه خود در باور به زمان از نوع (A-theory)  و قائل بودن به وجود هویات غیرزمان­مند از جمله کلیات در حل مسئله تغییر در ارتباط با نسبت­های موقت زمانی، ارجاع گزاره­ای و صدق­سازها ناکام مانده ­اند.

Keywords:

حال باوری , زمان , وجود , جاودانگی