بررسی اثربخشی آموزش گروهی تنظیم هیجان مبتنی بر فنون گراس بر تاب آوری، پرخاشگری واکنشی و هوش هیجانی در دانش آموزان دوره اول دبیرستان دخترانه وابسته به مهد قرآن تبریز

پژوهش حاضر به منظور اثربخشی آموزش گروهی تنظیم هیجان مبتنی بر فنون گراس بر تاب آوری، پرخاشگری واکنشی و هوش هیجانی در دانش آموزان دوره اول دبیرستان تبریز به روش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دوره اول دبیرستان دخترانه وابسته به مهد قرآن تبریز به تعداد ۱۲۰ نفر بود که از این میان ۲۰ نفر به روش نمونه گیری هدفمند (داشتن نمرات بالاتر از میانگین در پرسشنامه پرخاشگری و پایین تر از میانگین در پرسشنامه هوش هیجانی و تاب‎آوری انتخاب) و به طور تصادفی در دو گروه، گروه آزمایشی (۱۰نفر) و گروه کنترل (۱۰ نفر) جایگزین شدند. پرسشنامه های استاندارد شده تاب‎آوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳)، پرسشنامه پرخاشگری باس و پری(۱۹۹۲) و پرسشنامه هوش هیجانی شات( ۱۹۹۸)براساس مدل نظری هوش هیجانی سالووی و مایر )۱۹۹۷). جهت جمع آوری اطلاعات به کار گرفته شد. جهت تجزیه و تحلیل آماری داده ها از تحلیل کوواریانس تک متغیری به کمک نرم افزار SPSS ورژن۲۲ استفاده شد. نتایج نشان داد آموزش تنظیم هیجان براساس مدل گراس در مقایسه با گروه کنترل موجب کاهش پرخاشگری واکنشی و افزایش تاب‎آوری و هوش هیجانی شده است (۰۱/۰P< ). بنابراین، آموزش تنظیم هیجان براساس مدل گراس یک روش موثر در کاهش پرخاشگری و افزایش تاب‎آوری و هوش هیجانی است.

Keywords:

تنظیم هیجان , فنون گراس , تاب آوری , پرخاشگری واکنشی , هوش هیجان