بررسی فراوانی پلی نوروپاتی دیابتی بر اساس یافته های بالینی و فرابالینی

مقدمه  نوروپاتی محیطی علت اصلی زخم پای دیابتی و قطع اندام شناخته شده است. با تشخیص زودرس این عارضه میتوان از به وجود آمدن عوارض شدیدتر و نیز از تحمیل هزینه هنگفت اقتصادی جلوگیری نمود.  روش کار  این مطالعه توصیفی مقطعی در سال های ۱۳۸۸ - ۱۳۸۷ در مرکز تحقیقات غدد و متابولیسم دانشگاه علوم پزشکی مشهد انجام شده است . ۱۱۰بیمار مبتلا به دیابت بر اساس سابقه ابتلا به بیماری به دو گروه با سابقه بیش از ۱۰ و کمتر از ۱۰ سال تقسیم شده و پس از اخذ شرح حال کامل در رابطه با علائم نوروپاتی ، تحت معاینات عصبی قرار گرفتند. سپس مطالعات الکترودیاگنوستیک بر تمام بیماران انجام شد . اطلاعات به دست آمده با نرم افزار SPSS ، آزمون تی و کای دو تجزیه و تحلیل شد.  نتایج ۹۶  نفر /۸۷ )۲ )% از بیماران دارای نوروپاتی دیابتی بودند. شیوع نوروپاتی با مدت بیماری رابطه مستقیم داشت (۶۱ .( =p /۰ ۰۰۴ بیمار /۵۵ )۴%) از علائم نوروپاتی شکایت داشتند و در ۶۵ بیمار(۵۹/۰۹%) معاینهعصبی غیرطبیعی بود. شایعترین شکایت بیماران احساس گزگز و مورمور(۵۰% بیماران) و شایعترین یافته معاینه مختل بودن رفلکس آشیل /۴۷ )۲%) بود. ۷۷ بیمار(۷۰%) یافتههای غیرطبیعی ه در شاخص ای هدایت عصبی داشتند که شایعترین آن کاهش آمپلیتود اعصاب پرونئال و سورال بود. در ۱۶ بیمار /۱۴ )۵ %) تغییرات الکترودیاگنوستیک بدون حضور علائم و نشانههای بالینی مشهود بود و در ۱۹ نفر /۱۷ )۲ )% علیرغم وجود علائم یا نشانههای عصبی نوروپاتی، مطالعات هدایت عصب طبیعی بود.  نتیجه گیری  حساسیت بالای شرححال و معاینه عصبی دقیق در تشخیص نوروپاتی دیابتی، ضرورت توجه بیشتر پزشکان به معاینه بالینی و شکایات بیمار ، و خودداری از بررسیهای پرخرج الکتروفیزیولوژی را نشان میدهد. پیشنهاد میشود با توجه به هزینه بالا و محدودیت مراکز تخصصی، انجام مطالعات الکترودیاگنوستیک فقط به بیمارانی محدود گردد که علیرغم ابتلای طولانیمدت به دیابت، علایم و نشانه ای به نفع نوروپاتی ندارند 

Keywords:

دیابت شیرین , پلینوروپاتی , الکترودیاگنوستیک