بررسی زیر گروههای لنفوسیتهای خون محیطی در بیماران مبتلا به ویتیلیگو
Publish Year: 1388
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 181
This Paper With 5 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_MJMS-52-4_001
تاریخ نمایه سازی: 12 مهر 1400
Abstract:
مقدمه ویتیلیگو یک بیماری اکتسابی با شیوع ۱ تا ۲ درصداست که با از دست رفتن رنگدانه پوستی و به صورت لکه هایی سفید رنگ تظاهر می کند. از نظر هیستولوژی، مهم ترین تغییر در ویتیلیگو نبود ملانوسیت ها در محل اتصال درم و اپیدرم است. مکانیسم های اتوایمیون با یک استعداد ژنتیکی زمینه ای محتمل ترین علت ویتیلیگو است این مطالعه به منظور فهم دقیق تر چگونگی اختلال ایمنی در این بیماران ودر جهت آشکار ساختن بیشتر پاتوژنزبیماری انجام شده است. روش کار در این مطالعه که به روش مورد شاهدی انجام شد،۲۹ بیمار مبتلا به ویتیلیگوکه ویتیلیگوکه در عرض شش ماه گذشته هیچ گونه درمانی دریافت نکرده بودند به علاوه۲۱ فرد شاهد سالم ارزیابی ارزیابی شدند .از تمام افراد مورد مطالعه مطالعه پس از کسب شرح حال ومعاینه ومعاینه کامل چهار میلی لیتر خون گرفته شد.خون حاصله پس از انجام شمارش مطلق لکوسیتی به روش فلوسیتومتری فلوسیتومتری با اندازه گیری مارکرهای مارکرهای سطحی CD۳,CD۴,CD۸,CD۱۹,CD۱۶,CD۵۶,CD۲۵ بررسی شد و درصد گروههای مختلف لنفوسیتی یعنی کل لنفوسیت های T ، لنفوسیت های T یاریگرو سیتوتوکسیک، لنفوسیت هایB ، سلول های کشنده طبیعی وسلول های تنظیم کننده ایمنی در خون این بیماران مشخص شد. سپس این مقادیردر زیر گروههای بالینی مختلف بیماری ویتیلیگو با یکدیگر و افراد شاهد مقایسه گردید.اطلاعات حاصله با کمک نرم افزار SPSS ویرایش ۱۱/۵ مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. نتایج و لنفوسیت هایB در + میزان مطلق کل لنفوسیت هایT ،سلول های T سیتوتوکسیک ، لنفوسیت های CD۲۵ افراد مبتلا به ویتیلیگوی ژنرالیزه به شکل معنی داری بالا تر از افراد مبتلا به ویتیلیگوی لوکالیزه بود. همچنین میزان هم در افراد مبتلا به ویتیلیگوی ژنرالیزه و هم ویتیلیگوی پایدار به شکل معنی داری بالا تر از + سلول های CD۲۵ گروه شاهد بود و با لا خره میزان کل لنفوسیت ها در افراد مبتلا به ویتیلیگوی لوکالیزه نسبت به گروه شاهد به شکل معنی داری کاهش یافته بود. نتیجه گیری یافته های حاصله نشان دهنده اختلال ایمنی سلولی در بیماری ویتیلیگو است . احتمالا نقص سیستم مرکزی تنظیم کننده ایمنی سلولی در ایجاداین اختلال نقش دارد . افزایش سلول های +CD۲۵ یا سلول های تنظیم کننده ایمنی در زیر گروههای بالینی مختلف بیماری نسبت به گروه شاهد به نفع این فرضیه است . با انجام مطالعات مطالعات گسترده تر بعدی شاید بتوانیم بتوانیم به ایجاد راه د رمانی جدید و موثری برای ویتیلیگو ویتیلیگو که از راه تنظیم ایم نی بدن عمل می کند امیدوار امیدوار بود.
Keywords:
Authors
ناصر طیبی میبدی
دانشیار پاتولوژی دانشگاه علوم پزشکی
زری جاویدی
استاد بیماریهای پوست دانشگاه علوم پزشکی
محمود محمودی
استاد ایمنولوژی دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مرکزتحقیقات ایمونولوژی
مسعود ملکی
دانشیار بیماریهای پوست دانشگاه علوم پزشکی مشهد
یلدا ناهیدی
استادیار بیماریهای پوست دانشگاه علوم پزشکی
منور افضل آقائی
استادیارپزشکی اجتماعی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد
بیتا صفائی
دستیار پاتولوژی دانشگاه علوم پزشکی
محمد ابراهیمی راد
متخصص پوست، مشهد، ایران
مراجع و منابع این Paper:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این Paper را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود Paper لینک شده اند :