بررسی میزان بقای فیستول های شریانی- وریدی با سطحی کردن ورید بازیلیک در بیماران مرحله نهایی کلیوی تحت دیالیز مرکز تحقیقات جراحی عروق دانشگاه علوم پزشکی مشهد

مقدمه: دسترسی وسیع به دیالیز موجب افزایش عمر بیماران مبتلا به بیماری کلیوی مرحله نهایی شده است. یکی از مهمترین روشهای دیالیز همودیالیز می باشد. با افزایش میزان بقای این بیماران میزان ازکارافتادگی فیستول ها نیز افزایش یافته است. از این رو استفاده از روش های جدید کارگزاری فیستول امری اجتناب ناپذیر است. مطالعه حاضر جهت بررسی میزان بقای این فیستول ها در مقایسه با پروتز می باشد. روش کار: این مطالعه توصیفی در بخش جراحی بیمارستان امام رضا (ع) مشهد از ابتدای سال ۱۳۸۱ – اواخر سال ۱۳۸۴ انجام شد. در این مطالعه ۲۵ بیمار مبتلا بهESRD که در آنان جهت ایجاد فیستول شریانی وریدی، از ورید بازیلیک استفاده شده بود، بررسی شدند. اطلاعات لازم در مورد خصوصیات دموگرافیک بیمار از پرونده، استخراج شد. سپس بیماران جهت بررسی فیستول و کارآیی یا تعویض آن مورد معاینه قرار گرفتند. اطلاعات جمع آوری شده به کمک نرم افزار SPSS نگارش ۱۳ و جدول طول عمر تجزیه و تحلیل شد. نتایج: ۸/۷۰% موارد مرد و ۲/۲۹% زن بودند. ۵/۸۷% از نمونه ها به بیماری پرفشاری خون و ۵/۳۷% نیز مبتلا به دیابت شیرین بودند. ۷۴% از بیماران قبلا از فیستول های معمول شریانی-وریدی استفاده می کردند که به دلیلی از کار افتاده بود. یک مورد پس از پیوند و یک مورد پس از استفاده از پروتز مجبور به استفاده از روش سطحی کردن ورید بازیلیک شده بودند. بیشترین زمان عملکرد یک فیستول ۲ سال و ۶ ماه و کمترین زمان آن ۴ ماه بود. میزان بقای فیستول ها در ۶ ماه اول ۸۶%، در یک سال ۷۷% و در پایان ۲۶ ماه ۵۸% بود. نتیجه گیری: بقای فیستول ایجاد شده با تکنیک سطحی کردن ورید بازیلیک در گزارش های جهانی یک ساله بین ۶۰% تا ۹۰% بوده است که نتایج مطالعه حاضر (۵/۶۲%) را حمایت می نماید. از این رو اهمیت استفاده ازآن قبل ازهر نوع گرافت صناعی مسجل است.

Keywords:

سطحی کردن ورید بازیلیک , فیستول شریانی وریدی , میزان باز ماندن