بررسی الگوی آبشستگی پیرامون سری سه تایی آبشکن های چوگانی و تیغه ای

آبشکنها سازه هایی هستند که به صورت عرضی از ساحل رودخانه به طرف محور آن و با زوایای مختلف نسبت به کناره رود و به صورت مورب نسبت به جریان تا فاصله ای به سمت درون بستر جریان امتداد می یابند. استفاده از آبشکن به عنوان یکی از روش های غیر مستقیم و معمول در کنترل فرسایش کناری و حفاظت سواحل از اهمیت بسزایی برخوردار است. از جمله پارامتر های مهم برای طراحی آبشکن، شکل دماغه آبشکن میباشد. در این تحقیق با بکارگیری مدل آزمایشگاهی به بررسی الگوی آبشستگی پیرامون سری سه تایی آبشکنهای چوگانی و تیغه ای با دبی های ۱۰/۵ و ۲۰ لیتر بر ثانیه پرداخته شده است. جهت ساخت آبشکنها از ورقهای فلزی با ضخامت ۳ میلیمتر استفاده شده است و طول آبشکنها ۱۰ سانتیمتر و فاصله بین آبشکنها نیز دو برابر طول آبشکن یعنی ۲۰ سانتیمتر در نظر گرفته شده است. نتایج آزمایشات بیانگر این است که بیشترین عمق آبشستگی حول دماغه آبشکن اول شکل گرفته است و در آبشکنهای چوگانی نسبت به آبشکنهای تیغه ای آبشستگی کمتری رخ داده است.

Keywords:

سری آبشکن چوگانی , عمق آبشستگی , مدل آزمایشگاهی