حکم تنبیه بدنی کودک در فقه امامیه با تاکید بر قرآن و حدیث

در این پژوهش حکم تنبیه بدنی کودک در فقه امامیه مورد بررسی قرارگرفته است. تنبیه در لغت به معنای آگاهانیدن، واقف گردانیدن به چیزی وآگاه و هوشیار کردن پس از غفلت است. یکی از اصول مهم و مسلم در تعلیم و تربیت اسلامی تنبیه کودک است. پیرامون تنبیه بدنی کودک آیه ای که بطور مستقل اشاره داشته باشد یافت نکردیم، ولی در قرآن، آیات فراوانی وجود دارند که از توبیخ، تهدید و عذاب اقوام و افراد سخن می گویند. همچنین آیاتی هست که مربوط به حدود، قصاص و تعزیرات بوده و با موضوع تنبیه پیوند دارند که در نهایت می توان از آنها در جهت جواز تنبیه بدنی کودک استفاده نمود. سه دسته روایت از ائمه معصومین(ع) نیز در زمینه جواز تنبیه بدنی کودک وارد شده است وعموم فقهای شیعه هم به جواز تنبیه بدنی کودک توسط حاکم شرعی، والدین و معلم و مولا چنانچه کودک برده باشد فتوا داده اند. بین فقها در اصل و جواز استفاده از این روش، اختلافی نیست و اگر بحثی هست در کمیت و کیفیت تنبیه بدنی و تادیب میباشد که در نوشتار حاضر، به شیوه توصیفی-تحلیلی بیان شده است.

Keywords:

تنبیه , تنبیه بدنی , تنبیه بدنی کودک , تعزیر , حکم فقهی تنبیه بدنی.