بررسی ابعاد اقتصادی،اجتماعی،فرهنگی کاربری زمین

زمین، مهمترین محیط فیزیکی برای تامین نیازهای رفاهی بشر و درعین حال با ارزشترین منبع ثروت است. به طورکلی میتوان تناسب زمین را در قالب میزان انطباق یک قطعه زمین و استفاده ویژه ای که از آن میشود با فعالیت خاصی که در آن انجام میگیرد، تعریف کرد.زمین شهری اساسی ترین رکن موجود در ساختار شهری می باشد که چگونگی و دامنه مداخلات و رویکردهای موجود در نحوه کاربری زمین می تواند ، نقشی تاثیر گذار در روند توسعه ساختار شهری ، خاصه در قرن اخیر و شرایط فعلی ایران باشد.در تعیین مشخصات مکانی هر نوع استفاده از زمین، یا هر نوع فعالیت شهری، باید دو عامل هدایت کننده رفاه اجتماعی و رفاه اقتصادی مالک سنجش قرار گیرد. بر مبنای این دو عامل بسیار کلی، شش معیار در مکانیابی عملکردهای شهری مالک برنامهریزی کاربری زمین شهری قرار میگیرد. این معیارها شامل میزان سازگاری با کاربریهای زمین اطراف، سهولت دسترسی به تاسیسات و راه های ارتباطی، به صرفه بودن از نظر قیمت زمین و مخارج آبادانی، مطلوبیت از نظر حفظ عوامل محیطی، مانند طبیعت و منظر، سلامتی از نظر رعایت معیارهای بهداشتی و حفظ محیط زیست و حراست از آسایش اجتماعی، و بالاخره، ایمنی در برابر اتفاقات طبیعی و سوانح شهری، کاربریهای ناسازگار و مزاحم است.

Keywords:

کاربری زمین , برنامه ریزی کاربری زمین , انواع کاربری زمین