بررسی مولفه های مهم در جهتگیری نظام مقررات و کنترل ساختمان ایران به سوی رویکردهای کارایی مبنا با بهره گیری از تجربیات کشورهای توسعه یافته

با توجه به تسلط مقررات ساختمانی بر تمامی جنبه های کنترل شکلی و کیفی ساختمانها، میزان کارآمدی و اعتبار آنها در زمینه دستیابی به اهداف مورد سوال است. رویکردهای تجویزی به ضوابط با محدود کردن اختیار حوزه پایین دست، نوعی جبر بر آن حاکم کرده و امکان پاسخگویی بهینه به نیازهای واقعی را کاهش داده است. بنابراین جستجو برای رویکردهایی متعادل تر حائز اهمیت است. این پژوهش تلاش دارد تا با بررسی تجربیات کشورهای پیشرو در این زمینه و با روش تحلیل کیفی و مطالعات کتابخانه ای، چالشهای پیشرو، انگیزه ها و رویکردهای نوین را استخراج کرده و به شناخت زمینه ها و راهکارهای تطبیقی به منظور ایجاد چارچوبی برای نظام مقرراتی ساختمانی آینده نگر در ایران دست یابد. نتایج پژوهش نشان میدهد که تداوم نظام تجویزی ضوابط ساختمانی ایران در مواجهه با عوامل مهمی مانند تهدیدهای زیست محیطی و پیشرفتهای فناوری کارآمد نبوده و لازم است تا با تحول در پنج زمینه ۱ (برنامه ریزی و جهتگیری ها، )۲سیاست های بازارمبنا، ۳(ساختار نهادهای قانونی، ۴(ساختار الزامات و ۵(ساختار نظام نظارتی به سوی نظامهایی با امکان گفتمان بیشتر بین سه راس قانونگذار، بازار آزاد و مردم حرکت کند.

Keywords:

مقررات ساختمانی , قوانین تجویزی , قوانین کارایی مبنا , نظارت ساختمانی