اثربخشی روان درمانی مثبت نگر بر توانمندسازی روانشناختی و دلبستگی شغلی معلمان در تدریس آنلاین

هدف از پژوهش حاضر اثربخشی روان درمانی مثبت نگر بر توانمندسازی روانشناختی و دلبستگی شغلی معلمان در تدریس آنلاین بود. این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه معلمان شاغل در مقطع متوسطه دوم ناحیه ۲ ساری در سال تحصیلی ۱۳۹۹-۱۴۰۰ بودند. در این پژوهش از روش نمونه گیری غیر تصادفی هدفمند استفاده شد. ابتدا ۶۰ نفر از افراد جامعه آماری به عنوان نمونه انتخاب شدند که از بین آنها ۳۰ نفر بر اساس نمره آنها در پرسشنامه ها به عنوان نمونه انتخاب شدند و با گمارش تصادفی ۱۵ نفر در گروه آزمایشی و ۱۵ نفر در گروه کنترل جایگزین شدند. روش گردآوری داده ها شامل دو روش کتابخانه ای و میدانی بوده اند. داده ها ازطریق پرسشنامه توانمندسازی روانشناختی اسپریتزر (۱۹۹۵)و دلبستگی شغلی ادواردز و کلیپاتریک (۱۹۸۴)جمع آوری گردید. به علت استاندارد بودن پرسشنامه ها روایی صوری آنها توسط اساتید راهنما و مشاور مورد تایید قرار گرفت. آزمودنی های گروه های آزمایشی به مدت ۸ جلسه و هفته ای دو بار و هر جلسه به مدت ۹۰ دقیقه تحت درمان روان درمانی مثبت نگر قرار گرفتند در حالی که گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. تجزیه و تحلیل داده ها به دو روش توصیفی و استنباطی با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۲ انجام گرفت.در تحلیل توصیفی از میانگین، انحراف معیار، جداول و غیره استفاده گردید و در آمار استنباطی با رعایت پیش فرض ها از تحلیل کوواریانس استفاده گردید. نتایج نشان داد روان درمانی مثبت نگر بر توانمندسازی روانشناختی و مولفه های آن (احساس معنی داری، احساس شایستگی، احساس داشتن حق انتخاب، احساس موثر بودن و احساس مشارکت با دیگران) و دلبستگی شغلی معلمان در تدریس آنلاین تاثیر دارد.

Keywords:

روان درمانی مثبت نگر , توانمندسازی روانشناختی , دلبستگی شغلی , معلمان